ROZDZIAŁ VI

ROZDZIAŁ VI

Poranek był zimny i mglisty, a z zachodu nadciągały czarne chmury. Hagen był ostatnim z wysłanników Króla, ale wciąż pozostawał w mieście, usiłując przekonać Amara Redblade’a, że potrzebuje więcej statków i ludzi, ale ten usilnie nie chciał zmienić zdania. Dziś postanowił spróbować szczęścia po raz ostatni. Narzucił na siebie czarno-biały kaftan, wysokie, czarne buty i grube, acz wygodne spodnie.

Wszedł do sali tronowej, która była już opustoszała, a jedyną osobą w środku, poza Whitefire’em był król, siedzący na swym tronie i rozmyślający nad czymś. Kościstą twarz wspierał na prawej dłoni równie chudej co on sam ręki. Długie, smukłe palce oplatały sporą część czaszki. Oczy miał podkrążone, a policzki zapadnięte, a także nieogolone i pokryte cienką warstwą ciemnego jak węgiel zarostu. Cała mizerna postać zdawała się zapadać w siedzisko coraz głębiej i głębiej, kulić się pod ciężarem wspaniałej korony noszonej na skroniach królów od pięciu pokoleń. Głęboko osadzone zielone oczy zdawały się być szmaragdami świecącymi pośród mroków jaskini.

Hagen ukłonił się sztywno.

- Wasza Miłość – powitał Amara.

- Hagenie, jeśli znów przybyłeś tutaj, by prosić mnie o więcej statków, moja odpowiedź dalej brzmi „nie”. – Westchnął przeciągle. – Powtórzę ci to po raz ostatni. Więcej statków może zostać odebranych jako najazd, a nie poselstwo.

- A mniej może zostać napadniętych i złupionych – odparł Whitefire.

- W takim razie wynajmij najemników i statki. Ja nie przyłożę do tego ręki. A teraz zejdź mi z oczu. – Wykonał ręką gest, mający na celu odprawienie lorda Białej Warowni.

- Tak jest, Wasza Miłość. – Ukłonił się powoli. – Dziękuję ci za poświęcenie mi swego cennego czasu.

Odwrócił się na pięcie i z zaciśniętymi w pięści dłońmi zaczął maszerować z powrotem ku dziedzińcowi, a echo jego kroków odbijało się wśród wysokich kamiennych murów. Poszedł do ogrodów, by się zastanowić i omówić szczegółowy plan działania ze swoimi kapitanami, którzy mieli tam na niego czekać. Znalazł ich siedzących na kilku marmurowych ławach tworzących koło wokół małego placyku, otoczonego żywopłotem i wysokimi drzewami, których liście były swoistym baldachimem przepuszczającym kilka smużek światła. Podszedł do niego Rudy Winnick, o długich, opadających na ramiona włosach barwy żywego ognia i wzroście, którym poszczycić mogło się niewielu, a także sławnej wśród marynarzy sile. Na jego długiej i smukłej twarzy malowało się zaciekawienie.

- I co powiedział nasz miłościwy król? – zapytał, jakby był pewny odpowiedzi.

- Nic, czego bym nie usłyszał wcześniej. Nie da nam więcej statków, a jeśli chcemy, to możemy kogoś wynająć. – Przygryzł wargę. – I szczerze powiedziawszy, zastanawiam się, czy nie byłoby dobrze tego zrobić.

- Mam paru przyjaciół w kompani Terrena Srebrnej Pięści – przypomniał Brodacz Kerwington. Był postawnym mężczyzną o bujnej, sięgającej niemal do pasa brodzie, czarnej niczym noc, choć można było na niej dostrzec białe włosy. Głowę porastała mu gęstwina loków o tym samym kolorze, zwisających mu aż do klatki piersiowej. Miał duży, szeroki nos, czarne oczy i jasną skórę pokrytą śladami po ospie. – Myślę, że przy odpowiedniej cenie, wielu najemników popłynęłoby z nami.

- Świetnie. Udasz się dziś do niego i spróbujesz się dowiedzieć, jaka jest jego cena.
Kerwington skinął głową.

- Ktoś jeszcze ma jakieś kontakty, które mogłyby nam pomóc?

- Ja – odezwał się Bryenon Vellseword, najstarszy i cieszący się największym szacunkiem z kapitanów. Widział już prawie trzy cykle, a mimo to wciąż zachowywał młodzieńczą siłę i charyzmę. Twarz była naznaczona bliznami po przebytej przez niego w młodości francy. Siwe włosy na głowie i owalnej twarzy miał krótko przystrzyżone, zaś całe jego oblicze było pokryte również zmarszczkami, których najwięcej było wokół szarych oczu. Jak przystało na prawdziwego wilka morskiego, był szeroki w barach, prawie nigdy nie nosił zbroi, uwielbiał pić, śpiewać sprośne pieśni i kochał morze. Kiedyś do jego ulubionych zajęć należało również chędożenie dziewek w portach, ale po chorobie zdecydowanie tego unikał. – Norey Leyte jest moim starym przyjacielem, jeszcze z czasów, gdy służyliśmy w kompani Żelaznego Lorda za Szkarłatnym Morzem. Myślę, że mogę go przekonać.

- Dobrze. – Pokiwał głową na znak aprobaty. – Spotkamy się tu ponownie dziś wieczorem, po zmierzchu. Bryenonie, Emmecie – zwrócił się do Brodacza i Vellseworda – wy zajmiecie się sprawą najemników. – Skinęli na znak zgody. – Winnicku, Arionie, Willu, wy zajmiecie się przygotowaniem naszych statków i ludzi do drogi. Pozostali upewnią się, że nie zabraknie nam zapasów.

Wszyscy zebrani skinęli zgodnie głowami.

- Dziś o zachodzie słońca spotkamy się w tawernie „Pod Złamanym Srebrnikiem” – zarządził. Mają tam wyborne ale i najlepsze dziewki w całym Cathair Oir. – Bądźcie tam i postarajcie się nie upić do mojego przybycia – powiedział, rzucając wymowne spojrzenie w kierunku Kerwingtona i Rudego Winnicka, którzy słynęli ze swojej skłonności do pijaństwa.

- Tak jest – odrzekli kapitanowie, a następnie wszyscy się rozeszli, każdy w swoją stronę.

Hagen pozostał w ogrodach jeszcze przez jakiś czas, delektując się panującymi tu spokojem i ciszą, nie zakłócaną ględzeniem starych głupców i ich utyskiwaniami na bezczynność króla. Jedynymi członkami rady, których naprawdę polubił, byli Stary Wąż i Rowes Ironheart, których posiedzenia rady nudziły równie mocno, co Whitefire’a; najgorszy ze wszystkich był Stamar Wend, który nieustannie zachęcał do działania, wydzierając się wniebogłosy na wszystkich, jakimi to są durniami, że nie chcą nic robić. Tak, nic nie robimy – pomyślał z dozą rozbawienia spowodowanego wspomnieniem ostatniego napadu wściekłości starca. Z kolei irytował go syn Ironhearta – był nieśmiały i często bełkotał pod nosem, a do tego nieudolnie próbował go szpiegować. Z jakiego powodu? Tego nie wiedział, ale była to całkiem niezła zabawa, patrzeć na jego wysiłki spełzające na niczym. Młody Rince oczywiście niczego nie podejrzewał.

Przeszedł przez niewielki drewniany mostek zbudowany nad szeroką i całkiem głęboką rzeczką, pełną niewielkich rybek, a nawet i raków, następnie po przejściu parędziesięciu kroków znalazł się w obszernym sekwojowym gaju, pośrodku którego rosła największa wiśnia, jaką kiedykolwiek widział. Otaczające ją drzewa mimo wszystko górowały nad kwitnącą rośliną, to i tak osiągała naprawdę kolosalne jak na wiśnię rozmiary. Miała jakieś trzydzieści stóp wysokości, a jej gałęzie kierowały się we wszystkich kierunkach, sprawiając, że białe kwiaty mieszały się z zielonymi igłami. W powietrzu unosił się przyjemny zapach igliwia i słodkawy aromat wiśni. Ze wszystkich miejsc w stolicy, właśnie to było jego ulubionym. Mógł tutaj w spokoju przemyśleć wszystko, co chciał; a ostatnimi czasu tutaj spotykał się ze swoimi szpiegami.

Z cieni wielkich sekwoi wyłoniła się ciemna sylwetka opatulona w zielony wytarty płaszcz z kapturem narzuconym na głowę, który odrzuciła, gdy znalazła się obok lorda Białej Warowni. Była to Jenn – niska, szczupła i całkiem ładna dziewczyna będąca praczką w jego wieży, mająca ciemnobrązowe włosy, takież oczy, twarz w kształcie serca, wąskie usta i zdecydowanie za duże cycki, jak mawiali stajenni. Hagenowi nieszczególnie to przeszkadzało.

- Jak tam się ma nasz młody lord Ironheart? – zapytał.

- Nie najgorzej – odpowiedziała dźwięcznym głosem. - W najbliższym czasie nie zamierza wyjeżdżać z miasta i dość dużo rozmawia z lordami Mellowhillem, Kelgarem i Praytem, a nawet z lady Malerrin.

- Nie sądzę, żeby chodziło mu o jej wątpliwe wdzięki – powiedział w zadumie. Wyjął ze swojego mieszka przytroczonego do pasa parę srebrników i wręczył je dziewczynie. – Dobrze się spisałaś. – Złożył na jej ustach szybki pocałunek i się oddalił.

Gdy znalazł się z powrotem na dziedzińcu, mgła już dawno się rozrzedziła, a słońce wisiało wysoko nad horyzontem, zaś sama Warownia w zasadzie zbudziła się i tętniła życiem; giermkowie przygotowywali zbroje rycerzy, stajenni karmili konie, dziewki służebne nosiły wodę ze studni.

Wszedł do swojej wieży i wbiegł po schodach na wyższe poziomy, gdzie znajdowały się jego komnaty, w których jego zarządca, Marwin, miał coś dla niego zostawić. Dotarł do dębowych drzwi, na których wyryto płaskorzeźby przedstawiające pająki. Ohyda – pomyślał Hagen. – Nie mam pojęcia, co kierowało moimi przodkami podczas wybierania sobie herbu. Nie chodziło o to, że Whitefire brzydził się pająkami, co to, to nie, uważał je nawet za całkiem przydatne; ale większość kobiet niespecjalnie je lubiła, a Biała Twierdza była wręcz przepełniona rzeźbami i pomnikami tych niepozornych stworzonek.

Zawiasy zaskrzypiały przeciągle i jego oczom ukazała się przestronna komnata będąca w takim samym stanie, w jakim ją zostawił – na wielkim dębowym biurku leżały stosy dokumentów i listów, a nawet resztki śniadania, kielich, z którego zwykł pić wino, otwarte okno, przez które wpadały promienie słońca, na środku zaś wielkie łoże z baldachimem; w sumie, to nie wszystko było dokładnie takie, jak wtedy, gdy wychodził. Na łożu leżała młoda dziewczyna, choć z pewnością była starsza od Jenn. Jej twarz była trójkątna, nos lekko zadarty, a wydatne usta miały łobuzerski wyraz. Włos miała ciemnobrązowe, proste i sięgające mniej więcej do połowy pleców. Lecz to wszystko bledło przy jej błękitnych oczach. Tak przynajmniej wolał sobie wmawiać Hagen, który w zasadzie patrzył już nieco niżej, na jej kobiece części.

Marw, mam u ciebie dług wdzięczności, przyjacielu. Zbliżył się do dziewczyny.

- Jak masz na imię? – zapytał łagodnym głosem.

- Kayla, mój panie – odparła pewnie. Wstała i podeszła bliżej swojego rozmówcy, szeleszcząc suknią barwy kości słoniowej.

- Ile masz lat? – Zawsze pytał się o wiek, mimo tego że, jak zwykłą mawiać jego matka, „jest to ponad wszelką miarę nieuprzejme”.

- Mój panie, a czy to ważne? – odpowiedziała zalotnie.

- W sumie, to nie – parsknął śmiechem. – Zabawne, ze lordów uczy się tak wielu rzeczy – pisania, historii, geografii, ogłady – ale pomija to, jak zająć się kobietą.

- Och, możesz się nie martwić, mój panie. – Złapała za górę swej sukni. – Jestem całkiem doświadczona. – Odsłoniła zęby w uśmiechu i zrzuciła szaty.

Gdzie ona była przez całe moje życie? – zadał sobie po raz kolejny pytanie, przejeżdżając pod sklepieniem kolosalnej bramy warowni.

Odkąd przestało padać, stolica odżyła. Ulice wypełniły się ludźmi pędzącymi we wszystkie strony, straganami z rozmaitymi towarami, przez okna wychylały się dziwki. W dużym skrócie – było jak dawniej. Cechą, która najbardziej uderzyła Whitefire’a w tym mieście był jego zapach – mieszanina końskiego łajna, potu, taniego ale, dymu i lekkiej nutki morskiego powietrza.

Tawerna, jak zwykle zresztą, pękała w szwach od gości. Powietrze wypełniała typowo karczemna woń – alkohol, dym, jedzenie. Jak dało się przewidzieć, Winnick i Emmet byli już całkowicie i nieodwołalnie pijani, podczas gdy pozostali kapitanowie śmiali się w najlepsze z ich prób śpiewania. Hagen zbliżył się do swoich podkomendnych.

- Witajcie, przyjaciele.

Skinęli głowami w geście powitania.

- Rozumiem, że nie uda mi się wyciągnąć z naszego drogiego Emmeta żadnych informacji. – Wskazał dłonią tańczącego z jedną ze służek Brodacza. – Więc, udało ci się przekonać Leyte’a? – zapytał Velseworda.

- W połowie – odparł marynarz. – Nie da nam więcej, niż tysiąc ludzi. Nie chciał mi powiedzieć czemu. – Łyknął ciemnego ale. – Chociaż tyle, że da nam najlepszych ludzi i statki.

- Ile w sumie ich będzie? W sensie statków.

- Jedenaście, może dwanaście, jeśli zatrudnimy wioślarzy do galer – powiedział obojętnie, wzruszając ramionami.

- Dobrze, załatwimy to – zapewnił. Następnie zwrócił się do pozostałych. – A jak stoimy z zapasami?

- Aż w nadmiarze – odparł Cahan Slade, aktualnie bawiący się złotą nazareńską monetą. Ten niski człowieczek lubujący się w walce nożami i zabawianiem się z dziewczętami był znany we wszystkich portach od Artharos, aż po Cathair Oir. Miał śniadą cerę, czarne, małe oczka, osadzone tak głęboko w czaszce, jakby ktoś dla zabawy mu je tam wepchnął, wysoko osadzone kości policzkowe rysujące się wyraźni pod cienką skórą, duże wargi i krzywe, nieco pożółkłe zęby. Nie miał żadnych włosów, a na pełnym morzu głowę osłaniał wymyślnymi kapeluszami.  – Z pewnością starczy niecałym dwóm tysiącom ludzi na kilka miesięcy, pół roku, albo i rok, jeśli będziemy je oszczędzać.

- Jeśli – bąknął pod nosem Hagen. Postanowił jednak nie tracić humoru. – No cóż panowie, skoro za niedługo będziemy musieli porzucić naszą wspaniałą ojczyznę, powinniśmy jeszcze skorzystać z jej uroków, mam rację?

Odpowiedział mu zgodny okrzyk wielu gardeł:

- Tak jest!

Poranek znów był cholernie zimny i mglisty. Tak bardzo, że Whitefire ledwo dostrzegał koniec pomostu i najbliższy statek, Czarną Jill należącą do Bryenona Velseworda. Choć już nie padało, jego wyjazd obserwowało jeszcze mniej ludzi niż Ironehearta, czy Serpentów. Cholerna mgła.

Do lorda Białej Warowni zbliżył się Amar Redblade w eskorcie dwóch synów. Król położył mu kościstą dłoń na ramieniu i rzekł:

- W tobie nadzieja. Nie zawiedź nas.

Spróbuję. Nie gwarantuję sukcesu, bo ktoś nie chciał mi dać więcej statków.

- Zrobię, co w mojej mocy, Wasza Miłość – odparł jednak na głos.

Po tych słowach zwrócił się na powrót ku oczekującym go łodziom i ludziom, wypływającym ku długiej i żmudnej podróży. Gdy znalazł się na pokładzie Morskiego Burdelu Brodacza, poczuł, jak momentalnie traci poczucie, że grunt pod jego nogami jest stabilny. Wsparł się o burtę i usłyszał za sobą głos Kerwingtona:

- Wypływamy! – wrzasnął tak głośno, że pewnie byłby w stanie zbudzić krakena.

Po jakimś czasie, gdy już zwrócił morzu śniadanie, Hagen podszedł do Emmeta.

- Twój pierwszy raz? – zapytał wilk morski klepiąc się po brzuszysku.

- Pierwszy nie, ale też nie mogę powiedzieć, żebym był weteranem – burknął.

Brodacz ryknął śmiechem.

- Morze trochę cię przeszkoli, a potem przywykniesz, mój panie – oznajmił wesoło.

- Dobrze wiedzieć – odpowiedział, jeszcze bardziej przybity. – Mogę cię o coś zapytać?

- Oczywiście.

- Dlaczego akurat Morski Burdel? – zapytał.

- Ha! To ciekawa historia, mój panie, acz niezbyt przyzwoita, za pozwoleniem.

- W karczmie wygadywałeś takie świństwa, że niewiele znajdzie się gorszych – przypomniał mu Hagen.

- Pewnie masz rację. – Obdarzył lorda uśmiechem. – Więc, gdy jeszcze byłem młody i pełen sił, nie żebym teraz nie był, żeglowałem po tutejszych wodach i natrafiłem na łowców niewolników. Warto zaznaczyć, że ma krypa nie miała wtedy nazwy – dodał. – No, i wiesz zapewne, że niewolnictwo jest u nas niedozwolone. Więc zaatakowałem łotrów i wygrałem. O ile mnie pamięć nie zawodzi, położyłem wtedy dziesięciu Nazareńczyków – pochwalił się. – Ale do rzeczy. Ładunkiem były kobiety – młode i dorosłe, ładne i brzydkie. Miały zostać sprzedane do domów uciech cielesnych za morzem. Wzięliśmy je na pokład, a kiedy przybiliśmy do portu z takim ładunkiem… Cóż, sam chyba rozumiesz, skąd nazwa.

Whitefire zaśmiał się na tyle, na ile pozwalało mu na to obolałe ciało.

- A co stało się z kobietami, które uwolniłeś? Zwróciłeś im wolność?

- Nie – odpowiedział. – Sprzedałem je do burdeli w Cathair Oir.