ROZDZIAŁ V

ROZDZIAŁ V

 Przetoczył się na bok i zrzucił z siebie koc. W komnacie było całkiem ciepło z powodu płonącego przez całą noc w palenisku ognia, więc zimno nie było zbyt dokuczliwe. Usiadł na brzegu łoża, przeciągnął się i potarł oczy wewnętrzną częścią dłoni. Wstał i podszedł do dębowego krzesła, na którym leżały jego ubrania. Pospiesznie wciągnął spodnie i koszulę, które wczorajszego wieczoru tak pospiesznie zrzucił.

Na wielkim łożu stojącym pośrodku wielkiego pomieszczenia leżała Eileen Swiftlane, podobnie jak Creyne jeszcze przed krótką chwilą, całkowicie naga. Bujne ciemnobrązowe loki przypominały fale rozlewające się po białym materacu. Twarz, podobnie jak ojciec, miała trójkątną, a na wąskich ustach, jak zwykle, gościł uśmiech, który często był odbierany jako oznaczający satysfakcję. Powyżej warg znajdował się prosty nos, a jeszcze wyżej szare oczy, teraz ukryte za powiekami. Mimo, że na pierwszy rzut oka mogła wydawać się chuda, to Creyne dobrze wiedział, że jest świetnym wojownikiem. Teraz dało się dostrzec wyraźnie zarysowane pod skórą mięśnie. Większość mężczyzn mogłoby to odstręczać, ale nie Creyne’a, który znał Eileen od wczesnego dzieciństwa, aż do teraz i początkowa przyjaźń zaczęła się przeradzać, a raczej już przerodziła, w coś więcej. Jako młodszy syn nie dziedziczył żadnych ziem, a Swiftlane’owie byli najsilniejszym z Rodów podlegających Serpentom, co dawało mu jako taką nadzieję, na to, że ojciec wyda go właśnie za córkę Sandera Swiftlane’a. Nie bez znaczenia był fakt, że Swiftlane był bliskim przyjacielem Daarna.

Chłopak raz jeszcze rzucił okiem na jej obfite piersi, po czym podszedł do łoża i zbudził ją dotykając lekko ramienia dziewczyny. Uniosła powoli powieki i wsparłą się na łokciach.

- Jaką mamy porę? – zapytała jeszcze nie do końca obudzona.

- Już dawno po wschodzie słońca – odparł.

Wciągnął na stopy buty i podszedł do wielkich drzwi z dębiny, ozdobionych płaskorzeźbami w kształcie wielkich drapieżnych kotów – panter i lwów, z jednego, prostego powodu. Herbem Swiftlane’ów były dwa białe lwy i dwie czarne pantery na czarno-białej szachownicy.

Gdy znalazł się w korytarzu, uderzył go dojmujący chłód. Minął kilkanaście par drzwi i dotarł do krętych schodów prowadzących na dziedziniec.

Boldhill było drugim co do wielkości zamkiem w lennie Serpentów, zaś sami Swiftlane’owie byli najdumniejszą i najpotężniejszą odnogę starego Rodu Lane’ów, rozgromionych niegdyś przez Stamara Serpenta. Lane’owie zbuntowali się przeciwko swojemu seniorowi, podjudzając przy tym innych lordów do rebelii. Ale Serpentowie wyrżnęli większość rodu w pień, pozostawiając przy życiu tylko kilku jego członków, którzy podzielili się na mniejsze rody – Girplane’ów, Fastlane’ów, Mellowlane’ów i Swiftlane’ów. Był jeszcze niewielki ród Deadlane’ów, ale o nim nikt nie mówił.

Mur zewnętrzny miał około stu stóp wysokości, a we wszystkich miejscach, w których skręcał wybudowano solidne wieże strażnicze z niewielkimi strzelnicami. Sam mur był gruby na jakieś dwa czy trzy jardy. Wewnętrzną część zamku oddzielał od zewnętrznej wysoki na sto dwadzieścia stóp i szeroki na dziesięć mur kurtynowy zbudowany z wielkich marmurowych bloków. Swiftlane’owie lubili się przechwalać, że pierwszy z ich rodu, Thorn Swiftlane, zmusił plemię górskich olbrzymów, by zbudowały jego zamek. Może byłoby to prawdopodobne, gdyby nie to, że wszystkie olbrzymy na terenie królestwa zostały wybite w pień przez wielkich lordów. Z dziedzińca dało się dojść do wielkiej komnaty, zwanej przez ludzi po prostu Salą, w której lord zwykł przyjmować gości – pomieszczenie o łukowatym sklepieniu i osmalonych od dymu ścianach i krokwiach, olbrzymie palenisko, rzędy ław i stołów ustawionych obok siebie, a w najdalszym od wejścia miejscu podwyższenie, na którym zasiadali gospodarze i goście honorowi. Dalej był górujący nad pozostałymi budowlami, a nawet murami kanciasty stołp, w którego podziemnych spiżarniach ukrywane  były rezerwowe zapasy jedzenia na trudne czasy – wojnę, lub niezwykle ciężką zimę. Dalej zbudowano donżon, który Creyne właśnie opuszczał, o podstawie w kształcie kwadratu.

Na dziedzińcu zebrał się spory tłumek gapiów obserwujący dwóch trenujących pośrodku mężczyzn. Jeden z nich był niski i barczysty – miał może pięć i pół stopy wzrostu. Stąpał szybko na ugiętych kolanach, a w dłoniach trzymał dwuręczny topór ćwiczebny. Spod salady wystawała bujna broda, czarna jak węgiel i wielki, bulwiasty nos, a w niewielkiej szparze u góry hełmu świeciły małe, świńskie oczka. Na sobie miał grubą skórzaną kurtę nabijaną małymi ćwiekami, opasającą wielki brzuch i klatkę piersiową. Zamachnął się toporem wkładając w atak całą siłę, a przeciwnik wykonał szybki unik i topór trafił w błoto rozbryzgując je dookoła.

Drugi z walczących był całkowicie odmiennym typem. Chudy, wysoki niemal tak, jak Daarn, poruszający się zwinnie i z gracją. W porannym słońcu wydawał się być jedynie cieniem zostawionym przez noc. Głowę skrytą miał pod lekkim hełmem garnczkowym z ruchomą przyłbicą noszącym wiele wgnieceń i innych śladów użytkowania. Pod zasłoną świeciły zielone oczy lustrujące dokładnie przeciwnika. Długie, kościste palce trzymały pewnie rękojeść długiego miecza. Na lewym przedramieniu miał przypiętą okrągłą, drewnianą tarczę, okutą żelazem.

Gdy grubas ciął toporem, ten z tarczą wykonał szybki unik w lewo i ciął na odlew, trafiając w ramię przeciwnika, który stracił równowagę i upadł twarzą w błoto. Sztych miecza dotknął lekko kręgosłupa, by zaprezentować obserwatorom, że walka skończona.

Grubas podniósł się z ziemi, zdjął z głowy saladę, uśmiechnął się półgębkiem odsłaniając krzywe, żółte zęby i ukłonił się.

- To był dla mnie zaszczyt, mój panie – rzekł z respektem do swojego przeciwnika.

- Oj, Golvanie, przestańże gadać jakieś głupstwa – odparł ze śmiechem jego przeciwnik, zdejmując hełm. – Znamy się nie od dziś i nie od dziś wiemy, że ze mną nigdy nie wygrasz.

Na te słowa roześmiali się wszyscy, włącznie z grubasem.

- Prawda, mój panie, nie da się z tobą wygrać – przyznał wesoło.

Teraz Creyne go poznał. To był Sander Swiftlane, lord Boldhill. Miał trójkątną twarz, zielone oczy, które wyrażały sobą nienaturalne obojętność i zimno, prosty nos, podobnie jak jego córka, krótkie, ciemnoblond włosy, kilkudniowy zarost i pełne usta, wiecznie rozciągnięte w szyderczym uśmiechu. Był tak chudy, że wielu innych lordów żartowało, mówiąc, iż to z powodu jakiejś choroby.

- Ktoś jeszcze chce się spróbować? – zapytał lord Boldhill.

- Mój syn – odezwał się Daarn stojący w cieniu murów. Ubrany był w czarny kaftan z fioletowymi obszyciami i złotym wężem na piersi. Przez chwilę wszyscy się nie odzywali, czekając, na dokończenie myśli, bowiem, jak było wiadomo, synów miał dwóch. – W sumie, to obaj, po kolei – sprostował po chwili. Spojrzał przelotnie na Creyne’a i skierował się ku Sali.

Zapadła niemal grobowa cisza, którą przerwał Sander.

- Co tak stoicie? Nie słuchaliście ojca? – Wyszczerzył zęby w uśmiechu. – Spokojnie, postaram się was nie upokarzać zanadto.

Bracia wzruszyli ramionami i podeszli do Qarla Kulawca, tutejszego zbrojmistrza, który podczas rebelii rodów ze wschodu lenna stracił nogę; ale to była i tak mniejsza cena niż ta, którą zapłaciły owe rody. Zamiast brakującej prawej nogi miał drewnianą, na której poruszał się z zadziwiającą szybko i pewnie. Wiele lat spokoju sprawiło, że wyrósł mu wielki brzuch; choć może nie był aż tak duży, jak ten, który posiadał Golvan, z którym lord Sander walczył przed chwilą. Liczne podbródki kowala podskakiwały rytmicznie, gdy się przemieszczał, a jego łysa głowa lśniła w słońcu. Podczas jednej z bitew stracił prawe ucho, po którym została tylko dziura. To, że Kulawiec był gruby, to jedno, to, że był tak silny, iż mógłby skręcić karki dwóm ludziom jednocześnie używając do tego jednej tylko ręki, to drugie. Po utracie nogi zajął się wykuwaniem zbrój i broni, dzięki czemu pozostawał silny jak tur, a jego wyroby były niezwykle dobrej jakości. Miał szeroki nos, duże, zielone, głęboko osadzone oczy i okrągłą twarz porośniętą cienką warstwą zarostu. Jego zęby były żółte, ale dość proste.

Dostali po kolczudze, skórzanej kurcie, lekkiej zbroi z utwardzanej skóry i hełmie garnczkowym, takim, jaki nosił lord Boldhill. Gregor wziął długi miecz jednoręczny i dużą, dębową tarczę z żelaznymi okuciami, zaś Creyne wielki miecz dwuręczny.

Pierwszy poszedł starszy z braci. Stanął w rozkroku przed przeciwnikiem, zasłaniając się tarczą; była takich rozmiarów, że zasłaniała większość tułowia i rąk. Swiftlane zaczął zataczać krąg i zakręcił młynka mieczem. Walczący mierzyli się wzrokiem, czekając na ruch rywala. Gregor nigdy nie był cierpliwy, więc zaatakował jako pierwszy, celując rękę dzierżącą miecz, ale Sander z godną podziwu łatwością sparował cios, po czym od razu wyprowadził kontrę, wykonując pchnięcie w klatkę piersiową młodego Serpenta, którego jakimś cudem ten drugi uniknął, uskakując w bok; jednak pośliznął się na mokrym błocie pokrywającym cały dziedziniec i upadł. Lord Boldhill postanowił wykorzystać tą okazję, i ciął z prawej, a gdy Gregor się zasłonił, zmienił z niezwykłą szybkością tor lotu klingi, która uderzyła w odsłonięte ramię Serpenta. Syknął z bólu, przetoczył się na bok i spróbował podnieść się z ziemi, co uniemożliwił mu Sander, który uderzył w jego plecy mieczem, ponownie obalając go na ziemię. Potem ciął jeszcze parę razy w nogi, ręce i plecy, do momentu, w którym Gregor odrzucił miecz na bok.

Spod hełmu Swiftlane’a wyrwał się donośny śmiech.

- Miejmy nadzieję, że twój braciszek bije się lepiej – orzekł wesoło.

Miejmy nadzieję – pomyślał Creyne.

- No cóż, podejdźże tutaj, abyśmy mogli zobaczyć, czy pokonam cię od razu, czy dopiero po chwili! – Gapie zareagowali na tę zaczepkę gromkim śmiechem.

Chłopak przełknął ślinę i przeszedł na środek dziedzińca. Stanął w rozkroku z bronią opuszczoną ku ziemi i opuścił przyłbicę. Zaczął mierzyć wzrokiem przeciwnika, który znów zaczął swój taniec. Taniec, bo istotnie poruszał się w iście taneczny sposób, lekko stąpając po ziemi. Jego tarcza była mniejsza niż ta, którą wziął sobie Gregor, dzięki czemu lżejsza, zwłaszcza, że była zrobiona z lekkiej stali. Młody Serpent nie ruszał się z miejsca, jedynie śledząc wzrokiem Sandera Switflane’a, która znajdował się już tylko kilka stóp od niego. Lord Boldhill zatrzymał się blisko Creyne’a, czekając na jego reakcję. Musi zaatakować pierwszy – podpowiedział chłopakowi jakiś głos w jego głowie. I faktycznie, zaatakował pierwszy. Serpent uskoczył w prawo, w miejsce, który upatrzył sobie już wcześniej, gdzie było sucho, po czym ciął w łopatki rywala, który co prawda zdążył się obronić, ale przypłacił to chwilową utratą równowagi, wykorzystaną przez Creyne’a. Wyprowadził serię szybkich ataków w nogi, po czym uderzył z góry i trafił w prawy bark oponenta. Sander zaklął siarczyście, a jego palce rozluźniły nieco uścisk na rękojeści miecza, niemal go wypuszczając. Serpent trafił w nadgarstek i broń wylądowała na ziemi. Lord Boldhill opadł na jedno kolano i spuścił głowę, zaś chłopak myślał, że jego przeciwnik właśnie się poddał. To był błąd. Swiftlane rzucił tarczą w głowę Creyne’a, doskoczył do wypuszczonego z rąk miecza i ujął go w obie dłonie, by następnie ciąć w bok rywala. Młody Serpent sparował cios, a następnie natychmiastowo wyprowadził szybką kontrę w pierś oponenta. Bez tarczy Sander zdołał jedynie zmienić nieco kierunek, w którym zmierzała klinga, po czym ta trafiła w jego lewy bark. Chłopak uderzył w udo, potem w brzuch, następnie w prawy łokieć, bok, a na koniec w plecy, czym przewrócił na ziemię Swiftlane’a. Przycisnął lekko sztych do klatki piersiowej lorda Boldhill, a ten odrzucił miecz na bok. W tej chwili nie liczyła się fala krzyków, która wypełniła dziedziniec zamku, odbijająca się od grubych murów donośnym echem, nie liczyły się przekleństwa rzucane przez zbrojnych, którzy właśnie przegrali zakład, ani te, wypowiedziane przez samego Sandera. Creyne wygrał.

Jechali w liczącej sobie dziesięć tysięcy konnych, pięć tysięcy pieszych i kilkaset wozów z zaopatrzeniem kolumnie, a jeśli policzyć wszystkich Wolnych Wojowników, to było ich o parę tysięcy więcej.

Od czasu wygrania pojedynku w Boldhill Creyne zdobył powszechny szacunek, a Sander Swiftlane nie odstępował go niemal na krok. Upierał się też, by wieczorami ćwiczyli, na co młody Serpent chętnie przystawał. I jak dało się przewidzieć, wyniki były różne.

Byli w drodze od jakichś dwóch, czy trzech dni, a ich celem była siedziba rodu Cerrenów – Hethnarrow. Po drodze dołączali do nich chorążowie z pobliskich wiosek, przyprowadzając ze sobą od pięćdziesięciu, do nawet dwustu ludzi, jeśli nie liczyć wszystkich, którzy poszli z własnej woli, a w bitwie zapewne zginą jako pierwsi, lub zdezerterują jako pierwsi. Zdaniem większości dowódców, a nawet zwykłych żołnierzy, lepiej było, żeby tacy delikwenci zginęli – lepszy martwy dezerter, niż taki, który panoszy się na wolności.

Eileen została w Boldhill, by rządzić zamkiem pod nieobecność ojca. Komuś, kto jej nie znał, ta decyzja mogła wydać się co najmniej głupia, ale wszyscy, którzy mieli głos w tej sprawie, ją znali. Nie była przykładną damą dworu, a raczej wojowniczką, taką, jak te opiewane w pieśniach (niektórzy lubili dodawać, że dziewicą-wojowniczką, ale to były zwykłe bajania, bo dziewicą nie była już od dłuższego czasu, o czym Creyne dobrze wiedział).

Wężowy Trakt ciągnął się przed nimi i wił, niczym zwierzę, któremu zawdzięczał swą nazwę, zakręcając co chwila to w prawo, to w lewo. Daarn, jego synowie, a także Sander zajęli sobie miejsce w samym środku tej ludzkiej rzeki. Swiftlane oczywiście jechał obok Creyne’a, co teraz nikogo już nie dziwiło, a sam zainteresowany zaczynał się przyzwyczajać, czy nawet cieszyć z jego obecności, był bowiem interesującym rozmówcą.

Może i znajdowali się w samym środku armii, ale zachowywali środki ostrożności. Najlepszym tego przykładem był lord Boldhill, mający na sobie lekką zbroję łuskową, która w bitwie co prawda na niewiele się zdawała (i z tego względu podczas prawdziwej walki ubierał łuskowo-płytową, będącą znacznie lepszą ochroną), ale była w stanie złagodzić wraże ciosy. Dosiadał pewnie stąpającego po nawet najtrudniejszym terenie siwka, którego nazwał Zjawą, ze względu na to właśnie, że potrafił się prawie bez problemu przedrzeć przez większość przeszkód. Młody Serpent nie potrafił pojąć sensu nazywania konia, zwłaszcza, jeśli wyruszało się na wojnę.

- Zapowiada się ładny dzień – orzekł Sander, widząc smugi światłą przebijające się przez gęstwinę iglaków gęsto porastających okolicę.

- Jak wszystkie poprzednie – odpowiedział Creyne beznamiętnie.

- Ale coś czuję, że ten będzie o wiele cieplejszy, niż wszystkie poprzednie.

- Nie nam o tym decydować – stwierdził.

- Masz rację. – Parsknął. – A w sumie, to czemu nie możemy decydować o pogodzie?

Chłopak zamyślił się przez chwilę nad odpowiedzią.

- Pewnie dlatego, że wybralibyśmy niekończące się lato.

- Ach, to byłoby coś pięknego. – Westchnął. – Lato trwające w nieskończoność, bez konieczności zbierania jedzenia na zimę… - Przerwał na chwilę i popatrzył się w dal. – Ale z drugiej strony wtedy kobiety nie przychodziłyby do naszych wielkich, ciepłych zamków by się z nami ogrzać, jeśli wiesz, co mam na myśli. – By podkreślić znaczenie swych słów spojrzał wymownie na Serpenta.

- Myślę, że wiem, co masz na myśli. – Parsknął śmiechem. – A twoja córka nie ma nic przeciwko?

- A ty znowu o niej? – Swiftlane zrobił minę męczennika. – Bądźmy ze sobą szczerzy – jakkolwiek duży temperament by miała, to ja jestem tam lordem i na razie nie wybieram się na tamten świat, więc nie ma nic do gadania.

- Ha, a więc tu chodzi o władzę?

- Creyne, wysłuchaj mnie. – Przybliżył nieco głowę do swojego rozmówcy. – To zawsze chodzi o władzę. – Chłopak uniósł pytająco brwi. Sander westchnął. – Na tym świecie są trzy podstawowe rzeczy, do których dąży każdy mężczyzna.

- A te rzeczy to?...

- Pieniądze, władza i kobiety – odrzekł wzruszając ramionami.

- W tej kolejności? – dopytywał się.

- A ty myślałeś, że w jakiej? – Prychnął. – Młodziaki nic nie wiedzą. – Pokręcił głową ze zrezygnowaniem. – Patrz: masz pieniądze, to władza przyjdzie do ciebie, jak wierny pies do swojego pana. Masz władzę, a nie odgonisz się od kobiet, a także innych zdradzieckich kurew.

- Widzę, że masz w tym względzie sporą wiedzę.

Swiftlane żachnął się.

- Ja – nie. Twój ojciec – tak.

Zostawił Creyne’a sam na sam z tym stwierdzeniem i zmusił Zjawę do zwiększenia tempa.