ROZDZIAŁ XIII

ROZDZIAŁ XIII

Wiatr dął coraz silniej od zachodu, a grzbiety fal z każdą chwilą stawały się coraz większe. Marynarze uwijali się jak w ukropie, zwijając żagle, wciągając wiosła i chowając wszystko pod pokład, by nic nie uległo uszkodzeniu podczas burzy. Hagen, który nie za bardzo wiedział, co powinien robić, po prostu stał i wpatrywał się w ciemniejący coraz bardziej horyzont. Może i Biała Warownia leżała nad samym brzegiem Morza Szkarłatnego, ale lord nigdy nie czuł pociągu do żeglugi, między innymi ze względu na niezbyt przyjemne opowieści zasłyszane od marynarzy w licznych karczmach.

Emmet był zbyt zajęty wykrzykiwaniem rozkazów, by przejmować się szlachcicem, stojącym w miejscu, z niezbyt inteligentnym wyrazem twarzy. Jeśli sztorm zniszczy żagle i wszystkie wiosła, to będzie po nich. Dlatego trzeba je zabezpieczyć. I to szybko.

Kerwington przeżył w swym życiu niejedną burzę i wiedział, czego się spodziewać po chmurach, które ciągnęły w ich stronę. Takie były najgorsze. Sam deszcz z nich spadający sprawiał, że pokład był po brzegi zalany wodą, a wiatr, który pchał czarne obłoki przed siebie, powodował fale większe od normalnego statku.

W skrócie: mieli zdrowo przejebane.

Kiedy dokonał oględzin i stwierdził z zadowoleniem, że jego ludzie uporali się z robotą jak należy, pozostawiając tylko jeden rząd wioseł, które miały zapewnić im podczas burzy jako taką sterowność, zwrócił uwagę na trwającego w miejscu lorda Białej Warowni.

- Lepiej, żebyś poszedł do swojej kajuty – doradził mu – bo zaraz będziemy tu mieli niezłą nawałnicę. Uwierz mi, wiem, co mówię – zapewnił go.

- Jestem tego pewien – odparł Hagen spokojnie. – Ale nie sądzisz, że jak schowam się do suchej kajuty, podczas, gdy ty i twoi ludzie będziecie tu walczyć o życie, to stracę w ich oczach?

- Jak będziesz martwy, to stracisz jeszcze więcej – burknął opryskliwie Brodacz. – Toteż schowaj swoją cholerną, dumną, szlachetną dupę do kajuty, bo jestem pewien, że z pokładu zmyje ją pierwsza lepsza fala.

Whitefire prychnął.

- Pożyjemy, zobaczymy – orzekł sentencjonalnie.

- Jeśli pożyjemy wystarczająco długo – mruknął ponuro Kerwington. – Lepiej się czegoś złap, wasza lordowska mość. Zaraz walnie w nas pierwsza fala.

Mimo, że Hagen podejrzewał, iż Emmet jak zwykle przesadza, to postanowił posłuchać tej rady. Niebo nad „Morskim Burdelem” całkowicie pociemniało, a na deski okrętu zaczęły spadać pierwsze, na razie małe, krople deszczu. O burty rozpijały się coraz to większe fale, jednak statek wciąż płynął dziarsko przed siebie, bez trudu przebijając się przez wodę. Aczkolwiek z każdą chwilą było coraz gorzej. Deszcz z każdą sekundą padał bardziej intensywnie, a przechylanie się statku na boki przybierało na sile i stawało odczuwalne.

Po chwili rozpętała się prawdziwa ulewa, ograniczająca widoczność, a morskie bałwany zaczęły powoli wdzierać się na pokład. Whitefire uczepił się liny mocno przywiązanej do mniejszego masztu, czując, że zbliża się większa fala. I przeczucie go nie myliło. Słona, morska woda zalała okręt. Lord prawie puścił linę. Prawie.

Ogromne masy wody przelewały się przez burty okrętu, jakby postawiły sobie za nadrzędny cel go zatopić. Szlachcic, pomimo najszczerszych chęci nie zdołał ustać na nogach i runął siedzeniem na mokre deski, klnąc szpetnie pod nosem. I to by było na tyle w kwestii zachowywania godności.

W dalszym ciągu trzymał się kurczowo liny, która teraz była dla niego jedyną deską ratunku. Zapierał się nogami, by nie oddalać się zbytnio od masztu, jednak śliskie podłoże mu to uniemożliwiało i ślizgał się we wszystkie strony jak niepotrzebny balast. Jednak sznura nie puścił.

Słona woda już dawno zalała mu oczy, które teraz piekły niemiłosiernie, rozszalały wicher szumiał w uszach, ogłuszając go całkowicie, nie pozwalając usłyszeć niczego poza tą cholerną wodą dookoła.

Poczuł, jak statek pnie się ku górze i na chwilę odzyskuje stabilność. Na chwilę. Potem fala, na której grzbiet się wspiął, załamała się pod jego ciężarem, a ogromna ilość wody wdarła się na pokład, dławiąc okrzyk przerażenia Hagena. Lord wypluł ją, mimowolnie puszczając jedną ręką linę. W zasadzie to nie wypluł, a zwymiotował nią.

W oddali rozległ się dźwięk grzmotu. A może w pobliżu. Whitifire nie był pewien, bo pierwsze skrzypce we wszechobecnym hałasie grały deszcz, fale i wiatr. Uchylił z wielkim wysiłkiem jedno oko, tylko po to, by ujrzeć grzbiet ogromnej fali, który właśnie się załamywał, po uderzeniu w burtę „Morskiego Burdelu”. Z gardła lorda wydobył się krótki, aczkolwiek donośny, krzyk, szybko zdławiony przez słoną wodę.

Okręt znowu zaczął się wspinać po grzbiecie fali, a potem na chwilę jakby stanął w miejscu. Przez nawałnicę przedarł się głos Kerwingtona, karzącego swoim ludziom wiosłować z całych sił.

Wtedy to właśnie lord Białej Warowni postanowił schować swoją dumę do kieszeni i puścił się pędem w stronę swojej kajuty. No, przynajmniej spróbował, bo na początku nogi odmówiły mu posłuszeństwa. Kiedy po chwili, która wydała mu się wiecznością, dopadł drzwi prowadzących do kapitańskich pokoi, pociągnął za nie z całej siły, jaka mu pozostała. Gdy stanęły otworem, wskoczył bez wahania do środka suchego i względnie bezpiecznego pomieszczenia.

Gdy już poczuł się bezpiecznie, z lewej strony w okręt uderzyła potężna fala. Hagen stracił równowagę, poleciał do przodu i uderzył głową w kant stołu, po czym upadł nieprzytomny na podłogę. Potem wielokrotnie dziękował za to losowi, gdyż właśnie to oszczędziło mu widoku najgorszej części sztormu.

W tym samym czasie, na pokładzie, Brodacz starał się przekrzyczeć szum wiatr i plusk wody, wydając rozkazy. Jeśli dobrze widział, fale zabrały już dwóch marynarzy, a wolał nie dopuścić do straty kolejnych. Stał za sterem i w miarę swoich skromnych możliwości próbował utrzymać prosty kurs statku, z całkiem niezłym, jak się wydawało, skutkiem.

Zgodnie z jego przewidywaniami, deszcz był równie uciążliwy, jak fale. Siekał niemiłosiernie w twarz, wpadał z kołnierz. Jednak miał tą zaletę, że nie był słony i nie doprowadzał oczy do nieznośnego pieczenia.

Dostrzegł pędzącą wprost na nich ogromną falę i krzyknął, by wszyscy się schylili, choć nie potrzebnie, gdyż każdy, kto miał oczy, by ją ujrzał. Jednak nie każdy zdołał przypaść do ziemi. Kilku majtków spóźniło się o kilka cennych sekund i masa wody porwała ich ze sobą, dławiąc ich daremne okrzyki przerażenia. Dwóch pogrążyło się w morskiej toni, z trzech pozostałych rozbiło sobie głowy o burty. W normalnej sytuacji by się tym przejął. W normalnej sytuacji.

Wtem z lewej strony na okręt spadła fala większa niż wszystkie poprzednie, nienaturalnie duża, zbyt wielka, by mógł ją wywołać wiatr. I to musiała być ta jedna fala za dużo, która sprawiła, że mniejszy z masztów nie wytrzymał. Na początku rozległ się tylko głuche stęknięcie trzeszczącego drewna, następnie wysoki słup zaczął wyginać się pod nienaturalnym kątem, aż w końcu pękł wydając z siebie donośny trzask oraz przygniatając czterech kolejnych ludzi.

Ale to nie to najbardziej zmartwiło Kerwingtona, tylko dudniący, przytłumiony, dobywający się jakby zewsząd dźwięk, przywodzący na myśl ryk zranionego zwierzęcia. I w istocie był to ryk zwierzęcia. Lecz z pewnością nie zwykłego. A już na pewno nie rannego. Coś tak wielkiego naprawdę trudno było ranić.

Emmet tylko kilkukrotnie słyszał opowieści ludzi, którzy widzieli krakena na własne oczy i nie chciał nigdy sam tego doświadczyć. Los postanowił mu tego odmówić.

Woda wokół „Dziewicy”, jednej z nazareńskich galer, stała się nienaturalnie spokojna. Jej kapitan także musiał to zauważyć, bowiem wioślarze dawali z siebie wszystko, próbując przedostać się do szalejących kilkaset jardów dalej morskich fal. Na próżno.

Z głębin wyłaniały się, pokryte krostami i guzełkowatą skórą w barwie brudnej zieleni, ogromne macki, których obwód musiał mieć co najmniej dwadzieścia jardów. W jednym z węższych miejsc. Było ich dużo, cholernie dużo. Kerwington naliczył jakieś dwadzieścia, a nie była to nawet połowa. Od spodu były pokryte paskudnymi przyssawkami, pozostającymi w bezustannym ruchu. Z każdą chwilą wynurzały się z wody na coraz większą wysokość, zdawały się jakby nie mieć końca, przywodziły na myśl smukłe, ale nieco krzywe wieże, wyrastające spod ziemi. Wystrzeliwały w niebo już na wysokość ponad stu jardów,  gdy w końcu ich czubki zaczęły chylić się na powrót ku dołowi. Brodacz już wiedział, co się za chwilę stanie.

W mgnieniu oka niezliczone odnóża wystrzeliły ku malutkiemu, jak się wydawało stateczkowi, roznosząc go w drzazgi. Nie było widać nic poza kotłującą się wodą, która wydawała się wlewać do jakiegoś ogromnego naczynia.

Emmet rozkazał wioślarzom włożyć więcej życia w swoją robotę, lecz głos mu się załamywał i drżał, więc nikt rozkazu nie usłyszał.

Kapitan z lękiem popatrzył w stronę niedawnego miejsca pobytu potwora. Nie było śladu ani po mackach, ani po statku. Za to pod powierzchnią wody można było dostrzec zarys monstrualnie wielkiego kształtu, a także kilkanaście jarzących bladozłotą poświatą, owalnych punktów. Oczy. Złote, opalizujące niezdrowym blaskiem ślepia, pozbawione życia. Wyraźnie kierowały się ku wielkiemu okrętowi, który płynął najbliżej „Dziewicy”. Jego kapitanem był Vellseword. Choć z tej odległości nie dało się dostrzec wiele, to Brodacz wyraźnie widział liczne, biegające we wszystkie strony punkciki, zapewne marynarzy, które ustawiały się w wielu miejscach i zastygały w bezruchu. A więc Bryenon także widział, co spotkało galerę najemników. Z tym, że „Czarna Jill” to nie była malutka nazareńska galera, tylko ogromny, królewski okręt wojenny, przygotowany na praktycznie każdą możliwość. Koło balist panował jakiś ruch – zapewne ładowano pociski. Cóż, z krakenem niełatwo wygrać – ba, jest to praktycznie niemożliwe – ale jeśli ktoś już ma tego dokonać, to z pewnością jest to właśnie Vellseword. Wie, gdzie są newralgiczne punkty bestii, gdzie trzeba uderzyć, by ją zniechęcić do dalszego ataku. Przynajmniej w teorii.

Bestia wynurzyła się na kilka sekund z morskiej toni i serce podeszło Kerwingtonowi do gardła, gdy ujrzał ją w pełnej okazałości. Wielki, niekształty łeb, gęsto, pokryty żółtymi, świecącymi oczami, a także chorobliwie zieloną skórą, usianą paskudnymi krostami, z którego wystrzeliwały niezliczone ramiona. Brakowało kilku sekund, by potwór dopadł statek. Vellseword w dalszym ciągu wykorzystywał czas, jaki mu pozostał, wiedząc, że najgorsze będzie pierwsze uderzenie. I nie pomylił się.

Kraken oplótł statek swoimi potężnymi ramionami na całej długości, zaś jego łeb znalazł się przy jednym jego końcu, jakby bestia przyssała się do rufy. Z kwater kapitańskich zapewne dało się zobaczyć paszczę. Zaś nad nimi, na pokładzie, znajdowała się jedna z dwóch balist. Człowiek, który z nią stał, wiedział gdzie strzelać. W oczy. Podstawowa zasada walki z krakenami brzmiała „Zawsze celuj w oczy”. Nie chodziło tylko o oślepienie potwora. Ślepia były po prostu najwrażliwszą częścią ciała, przez którą najłatwiej dało się dotrzeć do mózgu. Jednak siła balisty okazała się niewystarczająca, by przejść przez galaretowate oko i pocisk zagłębił się w nim jedynie do połowy. Potwór wydał z siebie potworny, grzmiący ryk, który niósł się echem pośród burzy, ale nie zwolnił uścisku. Przeciwnie – przywarł do burt statku jeszcze mocniej. Wtedy właśnie ludzie Vellseworda zaczęli kłuć i siekać macki. Można to było wywnioskować z tego, że odnóża potwora zaczęły odskakiwać od burt okrętu, jak pies od jeża; tylko po to, by potem spaść nań ze zdwojoną siłą. Kerwington zaklął cicho, widząc, że ramię bestii łamie masywny maszt niczym suchą gałązkę.

Drugi pocisk trafił w żółte oko bestii, tym razem całkowicie w nim znikając. Kolejne nie miały okazji, by zostać wystrzelone. Jedna z niezliczonych macek wystrzeliła w kierunku balisty i rozbiła ją w drzazgi, a następnie zmiotła z pokładu zgromadzonych wokół niej ludzi.

„Morski Burdel” oddalał się coraz bardziej od potężnego falołamcza, który po pewnym czasie był już tylko małym punktem niknącym wśród burzy. Dopiero, gdy zniknął całkowicie, Emmet spojrzał w prawo i po raz kolejny zaklął szpetnie pod nosem.

Trzy galery najemników ostatkami sił unosiły się na wodzie, miały już połamane maszty, resztki wioseł poruszały się niemrawo, a jedna z nich w zasadzie już zatonęła; jedynie to, że część pokładu wciąż unosiła się ponad powierzchnią wody mogła świadczyć, że jest inaczej. Jednak gdy nadeszła kolejna fala, smukły kadłub zniknął na zawsze.

Statki Ariona i Willa płynęły wprost na siebie, najwyraźniej straciły sterowność. Albo kapitanów. Falołamacz Ariona kierował się ku prawej burcie sporej kogi drugiego z kapitanów. Na obydwu statkach ze wszystkich sił próbowano uniknąć zderzenia, niestety bezskutecznie. „Śmigły” zmiażdżył kadłub mniejszego statku i wytracił prędkość, ciągnąc przepołowioną mniejszą łódź ze sobą. Sczepione ze sobą okręty stopniowo oddalały się od pozostałych, aż w końcu zniknęły pośród morskich fal.

„Królewski Lis” i „Wilk Nazaru”, należące do Slade’a i Winnicka, radziły sobie zdecydowanie lepiej, podobnie jak „Morski Burdel”, wspinając się na fale i prując niestrudzenie przed siebie. Nieopodal płynęły jeszcze cztery wojenne okręty Królestwa, które także parły naprzód całkiem dziarsko. Do tej pory ocalały jeszcze trzy kogi i jedna galera. Jednak ta ostatnia wyglądała, jakby miała wkrótce podzielić los towarzyszek.

Mimo, że sztorm wciąż trwał, to jakby zelżał i nieco się uspokoił. Fale ledwo przebijały się nad burtami, a deszcz, choć wciąż padał, to nie był już uciążliwy. Emmet uspokoił się, czując, że najgorsze już za nimi, nawet jeśli fale wciąż napsują im nieco krwi. Dopiero teraz Kerwington spojrzał na pokład własnego statku. I ponownie zaklął.

Drugi maszt także był złamany. Pękł mniej więcej w połowie długości, zaś część, która odpadła przebiła górny pokład i trafiła w ładownię. Na szczęście, nie było żadnych dziur w burcie. Niemniej jednak Emmet wiedział, że będzie musiał się tym zająć jak najprędzej. Teraz jednak postanowił odłożyć to na dalszy plan i sprawdzić, czy ten durny Whitefire żyje, albo czy w ogóle jest na okręcie. Zszedł z podwyższenia, które znajdowało się nad kajutami kapitańskimi, na pokład, lecz tam nie dostrzegł nawet śladu Hagena. Znalazł za to pięć kolejnych trupów swoich ludzi. Na szczęście bosman miał się dobrze.

Był to podstarzały już mężczyzna, ale w dalszym ciągu miał niezwykłą krzepę. Miał ponad sześć stóp wzrostu, twarz ogorzałą od wiatru, wyłysiałą głowę i siwe bokobrody, okalające pulchną, okrągłą twarz, pasującą do pokaźnego brzucha, wskazującego na wyraźne zamiłowanie do rozmaitych trunków.

- Jakie straty, Miles? – zapytał zachrypniętym od wrzeszczenia głosem Emmet.

- Dość spore, panie kapitanie – rzekł grobowym głosem. Także miał mocno zdarte od krzyczenia gardło. – Dziewiętnastu nie żyje, dwudziestu siedmiu jest ciężko rannych. Do tego dwa złamane maszty, jak kapitan widzi, jedenaście wioseł, dwie beczki z rumem i  trzy worki z prowiantem. Ale żagle są całe.

- Uda się naprawić maszt? – zapytał z nadzieją w głosie, choć wiedział, jaka będzie odpowiedź.

- Nie ma opcji, panie kapitanie. Mały w ogóle wyleciał za burtę, a duży połamał się w kilku miejscach. Nie mamy jak go usztywnić. – Zrobił przepraszającą minę.

- Rozumiem – rzekł cierpko. – A wiosła?

- Z tym będzie łatwiej – przyznał Miles. – Możemy je zrobić z resztek masztu. Przy okazji, przydałoby się załatać tą dziurę w pokładzie. – Wskazał dłonią ziejący otwór, zrobiony przez spadający maszt.

- Wiem, wiem – powiedział trochę nieobecnie. – Przydziel do tego kilku ludzi. Niech ktoś zajmie się rannymi. I niech mi ktoś da trochę cholernej gorzałki, bo zaraz oszaleję.

- Tak jest, kapitanie. – Bosman skinął głową. – Dajcie kapitanowi coś do picia, psie syny! Który będzie pierwszy, nie będzie musiał szorować pokładu do końca rejsu!

W zmordowanych ciężką przeprawą marynarzy wstąpiła jakby nowa siła. Wszyscy rzucili się pędem ku ocalałym beczkom z gorzałką. Wywiązała się nawet bójka. No cóż, widać albo niezwykle wręcz kochali swojego kapitana, albo niezwykle nienawidzili sprzątania pokładu.

Najszybszy okazał się barczysty i zaprawiony wilk morski, który mimo, że nie wyróżniał się zbytnio wzrostem, który wynosił nieco poniżej pięciu i pół stóp, to wykazał się ponadprzeciętną zwinnością i siłą. Skórę miał ciemniejszą, niż przeciętny człowiek, co dało się wytłumaczyć tym, że większość czasu spędzał w pełnym słońcu na morzu. Jego szpakowate włosy opadały swobodnie na ramiona, okalając pociągłą, naznaczoną zmarszczkami, twarz. Orli nos wystawał spomiędzy sympatycznych i uczciwych błękitnych oczu. Wokół wąskich ust dało się dostrzec kilkudniowy zarost.

- Gratuluję! – rzekł Miles i poklepał szpakowatego po ramieniu. – Ty jesteś Jack, prawda?

- Tak jest, bosmanie – odrzekł z dumą w głosie.

- A więc, Jack, tak jak powiedziałem, do końca naszego rejsu nie będziesz musiał szorować pokładu. A teraz idź zajmij się swoją ręką. – Miles wskazał owiniętą przesiąkniętym krwią materiałem dłoń.

- Tak jest.

Kerwington przyjął wręczony mu kufel i pociągnął spory łyk. Westchnął z błogością. Chmury już się oddalały i zaczynało świecić słońce. Pozostała niecała godzina do zachodu. Podał naczynie Milesowi.

- Ogarniesz jakoś to wszystko?

Bosman skinął głową i oddał kufel kapitanowi.

Teraz, kiedy już zaspokoił pragnienie, postanowił przeszukać kajuty, należące do niego i lorda. Pchnął drzwi, które podczas sztormu prawie wyleciały z zawiasów. Jego oczom ukazał się leżący na podłodze Hagen, z którego skroni leciała strużka krwi. Był nieco poobijany, ale oddychał równo i spokojnie. Emmet wyszedł z powrotem na pokład i rozejrzał się dookoła w poszukiwaniu wiadra. Znalazł je szybciej, niżby się tego spodziewał; a do tego było pełne. Uśmiechnął się pod nosem.

Zataszczył kubeł pomieszczenia znajdującego się między jego kajutą, a tą należącą do Hagena, w którym to szlachcic leżał pozbawiony przytomności. Był to całkiem ładnie urządzony pokoik z oknem wychodzącym na rufę, dużym, solidnym stołem z mahoniu, czterema równie solidnymi krzesłami i kilkoma regałami stojącymi pod ścianami.

Kapitan podszedł do Whitefire’a i wylał na niego zawartość wiadra, którą była morska woda. Szlachcic od razu się obudził i zaczął krzyczeć.

- Zabierzcie tą cholerną wodę! – zawył. – Nie chcę tonąć! Nie chcęęęęęęęę!!!

Kerwington parsknął donośnym, niepohamowanym śmiechem. Hagen popatrzył na niego z niekrytym wyrzutem. Jednak Emmet nic sobie z tego nie zrobił.

- Oto dumny i odważny lord Białej Warowni! – rzekł wesoło. – Bierzcie z niego przykład, bowiem jest wilkiem morskim, jakich mało! Pewnie trzyma się na nogach i nie straszna mu żadna burza!

- Oj zamknijże się – burknął lord. – Każdemu może się zdarzyć mały… wypadek.

- Z pewnością – przyznał Kerwington, któremu uśmiech wciąż nie schodził z gęby. – Zresztą – dodał po chwili – i tak nikt by mi nie uwierzył, że ktoś tak mężny jak ty nie mógł wytrzymać malutkiej burzy.

- Malutkiej?! – wybuchnął nagle Hagen. – Przecież to była cholerna nawałnica stulecia!

- Jaka nawałnica stulecia? Nie trwała nawet godziny!

- Jak to? – zdziwił się lord.

- Normalnie – powiedział Kerwington, z trudem powstrzymując cisnący się na usta uśmiech. – Przecież jak tylko odleciałeś, wyszło piękne słoneczko.