ROZDZIAŁ I

ROZDZIAŁ I

Lord Stamar Wend jechał na czele sporego oddziału żołnierzy na swym siwku zakuty w biało-czerwoną zbroję z najlepszej stali dostępnej w zachodnich lennach, połyskującą w świetle promieni wstającego znad horyzontu słońca.

Cathair Oir znikało powoli za ich plecami, lśniąc złotym blaskiem, któremu zawdzięczało swą nazwę. Dwanaście wież, których mury wykonano z najrzadszego granitu w zamierzchłych czasach, gdy po ziemi chodziły mityczne bestie i prawdziwi herosi. Każda z kolosalnych budowli należała do jednej z dwunastu potężnych Rodzin, i choć każda była tego samego koloru, to potężne chorągwie i blanki nie pozostawiały złudzeń. Ponad jedenastoma pozostałymi górowała Baszta Gryfa, wieża Rodziny Redblade’ów sprawujących władzę, wykonana z krwawego granitu, barwy szkarłatnej wydobytego z mrocznych otchłani krainy Talahm Scathana. Herb Rodziny – szybujący śnieżnobiały Lender, największy z gryfów, nad krwistoczerwonym pofalowanym oceanem – łopotał na wietrze, niczym morskie fale, które przedstawiał.

Kolejne jedenaście wież otaczało Basztę Gryfa wielkim kołem; wszystkie były połączone grubym murem z czarnego marmuru. Czarna jak noc Wieża Węża wykonana została czarnego granitu, podobnie jak wszystkie pozostałe, z tym, że była od nich starsza i wyższa o kilkanaście stóp. Groźnie wyglądające blanki w kształcie głów wszystkich węży, jakie kiedykolwiek żyły, wąskie okna, pozwalające jedynie na wystrzelenie strzały, i w końcu chorągiew rodu Serpentów, przedstawiająca złotą głowę Avaliona – olbrzymiego morskiego węża, zabitego w pierwszym tysiącleciu przez Ojca Serpentów – na  fioletowo-czarnej szachownicy. Z całej budowli sterczały groźnie kolce z czarnej stali, połyskujące blado w słońcu. Była też jedyną wieżą, która nie posiadała bramy, a tylko niewielkie wrota.

Kolejna była wieża Rodziny Ironheartów, z herbem przedstawiającym potężnego Ergelliona – jaszczura o tysiącu głów, zamieszkującego dawniej Ocean Sztormów, o łuskach tak twardych, że nie mogła ich przebić żadna broń – na morsko błękitnym tle. Blanki wieży ukształtowano na kształt jaszczurzych paszcz, a w szerokie okna wprawiono żelazne kraty. Wielką wychodzącą na dziedziniec bramę z dębowego drewna, pomalowaną na czarno, ozdobiono kamiennym łukiem w kształcie splecionych ze sobą szyj potworów.

Dalej stała potężna baszta Wendów, z tą ich chorągwią z czerwonym rekinem na białym tle. Głowy rekinów z zimnego kamienia spoglądały groźnie we wszystkie strony. Baszta była całkowicie pozbawiona jakichkolwiek okien, a jedynymi otworami w niej były główna brama i drzwi prowadzące na mury.

Potem była wieża Gentów, ze splecionymi ze sobą kamiennymi łbami ośmiornic, w charakterze blanków, a także bramą, ukształtowaną na podobiznę paszczy krakena. Ponad kamienne łby wystawał tańczący na wietrze herb Rodziny, złoty Khadesan – wielka niczym cała wyspa ośmiornica – na bagnisto zielonym tle, symbolizującym miejsce pochodzenia bestii.

Kolejne były bliźniacze wieże równie bliźniaczych Rodzin, połączone ze sobą wiszącymi mostami, należące do Kelgarów i Praytów. Na szczytach baszt zamiast tradycyjnych blanków, znajdowały się kamienne czaszki, o pustych oczodołach. Pierwsza z Rodzin w swoim herbie miała czarnego króla olbrzymów, klęczącego i składającego topór, na złotym tle, zaś druga równie czarnego nekromantę na czerwono-pomarańczowej szachownicy. Obie bramy miały wygląd monstrualnych czaszek.

Ósma baszta należała do najmłodszej z Rodzin – Whitefire’ów. Szczyt budowli został przyozdobiony kamiennymi rzeźbami o kształcie olbrzymich pająków, podobnie jak brama, wyglądająca niczym wielka pajęczyna. W herbie mieli dwa tuziny czarnych i białych pająków, na czarno-białej szachownicy.

Dziewiąta z kolei była wieżą Malerrinów. Małe kamienne smoki siedziały na szczycie budowli, patrząc groźnie w dół swoimi czerwonymi oczami. Potężne drzwi okraszone były rozwartą paszczą kamiennego smoka. Na wielkiej chorągwi widniały dwa zielone, splatające się ze sobą smoki, na czarnym tle.

Dziesiąta należała do Fervenblacków. Na jej szczycie stali dumni rycerze z czarnych zbrojach, wspierający się na olbrzymich tarczach. Wejście do budowli znajdowało się między nogami stojącego u jej podnóża olbrzymiego wojownika. Herb przedstawiał zakutego w błękitną zbroję wojownika – a przynajmniej tak sądzili przybysze z dalekich krain, nie znający historii Vandenii. Fervenblackowie byli jedyną Rodziną, w której nie rządzili mężczyźni, a kobiety, ze względu na to, że zostały założone przez kobiety. I dlatego w herbie Rodziny Fervenblacków była zakuta w błękitną zbroję kobieta na czerwonym tle.
Przedostatnia była wieża Mellowhillów. Mieli chyba najskromniejszy ze wszystkich herbów – brązowy sokół na białym tle. Na szczycie baszty siedziały zastygłe w bezruchu kamienne ptaki, spoglądając na dziedziniec kamiennymi oczami. Drzwi znajdowały się pod wielkim sokołem przymierzającym się do pochwycenia ofiary.

Ostatnia budowla sąsiadująca z Wieżą Węża była własnością Farringów. Blanki ozdobiono kamiennymi głowami suan, kocimi i psimi. Brama wjazdowa do tej wieży były najubożej ozdobiona, bowiem po dwóch jej stronach stało dwóch kamiennych strażników, wysokich na ponad dwadzieścia stóp, trzymających jeszcze wyższe piki z zatkniętymi na nich głowami suan. W herbie mieli brązową włócznię, u góry krwistoczerwoną z zatkniętą na niej głową mieszkańca krainy wysuniętej na zachód, na czarnym tle.

Wszystkie wieże połączone murami nazwano Warownią Dwunastu. Nazwa wzięła się stąd, że prekursorzy wszystkich dwunastu Rodzin, wraz ze swoim licznym potomstwem i kilkoma tysiącami żołnierzy odparli wielką armię zhara Khereo – potężnego władcy, który zjednoczył suan przeciwko ludziom. Jedni twierdzili, że to z powodu tego, że pierwsi z ludzi byli o wiele więksi, niż żyjący obecnie, inni, że to z powodu silnego stężenia magii w tym miejscu.  Efekt w każdym razie był taki, że stutysięczna armia została obrócona w perzynę, przez niecałe dziesięć, lub nawet pięć tysięcy ludzi.

Jednak utrzymanie tak potężnej fortecy nie był wielkim wyczynem. Po grubym murze, który był dosłownie porośnięty trebuszami i katapultami, a także balistami, mogło przejechać konno obok siebie półtorej tuzina zbrojnych. Był wysoki na ponad sto pięćdziesiąt stóp, a każda z jedenastu wież była dwukrotnie wyższa, i mogła pomieścić kilkuset ludzi. Bramy baszt były równie szerokie co mur i wysokie na jakieś trzydzieści stóp. Wejściem na ogromny dziedziniec warowni była brama mająca jedną trzecią wysokości murów, wykonana z żelaza i czarnego drewna. Sam dziedziniec był usiany licznymi drzewami, kwiatami i trawą. Przynajmniej jego wschodnia część. Zachodni plac był wysypany drobnym żwirem, a w cieniu murów ustawiono stojaki z bronią treningową, głównie stępionymi mieczami, toporami i buzdyganami.

Serpentowie przybyli do stolicy jako drudzy, niedługo po Farringach. Spędzili miesiąc, w oczekiwaniu na przyjazd pozostałych Rodzin. Stamar Wend uparł się, by do Cathair Oir zawitał jego trzeci syn. I efekty dało się dostrzec już dzisiejszego poranka. Pod główną bramę olbrzymiego miasta przybiegł kasztanowy koń, w którego strzemiona zaplątany był jakiś człowiek, Creyne nie potrafił sobie przypomnieć jego imienia. Miren, Marin? Nie… Mirin! Tak, to był Mirin, kapitan straży Wendów. Ów Mirin miał na sobie kaftan z utwardzanej skóry, z herbem Rodziny, czerwonym rekinem. Nikomu, poza lordem Stamarem, nie udało się go rozpoznać, bo z czaszki pozostała jedynie krwawa papka – z czyjej zostało by coś innego, gdyby przez parę mil jego głowa obijałaby się o kamienie? Z pleców jeźdźca sterczało kilka połamanych strzał, czarnych jak noc.

Lord Stamar postanowił niezwłocznie odszukać choćby resztki swojego syna, a jego wierny przyjaciel, król Amar – który nawet imię miał podobne – z radością się do niego przyłączył. Wszyscy członkowie Rodzin, jacy znaleźli się w stolicy, chcąc, nie chcąc, również musieli się przyłączyć. Creyne został zbudzony, kiedy tylko do jego komnat przez wąskie okna zaczęły wpadać pierwsze promienie słońca. Nałożył więc na siebie jedwabną koszulę, wełniane spodnie, wysokie buty, czarną kolczugę i taką samą zbroję, ze złotą głową Avaliona na piersi. Przez plecy przewiesił sobie miecz półtoraręczny, o czarnym ostrzu, pozłacanym na brzegach i rękojeści ze srebrnej stali, owiniętej w miękką skórę.

W sumie całą kolumna liczyła sobie nieco ponad dwie setki ludzi. I to tylko po to, żeby znaleźć jakiegoś trupa – pomyślał Creyne z irytacją. Bo w to, że młody Theron nie żyje, nie wątpił nikt, nawet jego ojciec.

Jechał tuż za swoim ojcem – lordem Daarnem Serpentem.

Daarn Serpent miał ponad czterdzieści lat i na jego krótkich kasztanowych włosach zaczęły pojawiać się cienkie nitki siwizny, podobnie zresztą jak na regularnie strzyżonej brodzie. Na znajdujących się na owalnej twarzy pełnych ustach rzadko kiedy gościł uśmiech, a jeśli już, to często wymuszony. Spoglądał na świat parą błękitnych oczu, typowych dla Rodziny Serpentów. Jego nos był haczykowaty. Lord miał sześć i pół stopy wzrostu, był szeroki w barach, szczupły i umięśniony. Żartownisie zwykli zwać go „lordem Gadzią Skórą”, gdyż charakter miał szorstki niczym jaszczurze łuski. Oczywiście, jeśli taki osobnik wpadł w ręce lorda Daarna, otrzymywał swoistą nagrodę. Stary Serpent kazał zadbać swoim ludziom, by każdy z takich wesołków już zawsze chodził uśmiechnięty. Czasami przykładnie kazał któregoś powiesić, ale tylko wtedy, kiedy miał naprawdę zły humor. Teraz wyglądał na zadowolonego ze swojego towarzystwa, które stanowiło dwóch Farringów, prawdopodobnie synów Matthiasa Farringa seniora, który miał za sobą ponad osiemdziesiąt lat życia, pięć żon, niemal trzydziestu synów, nie licząc licznych bękartów, dwadzieścia siedem córek i prawie dwa razy tyle wnucząt, i jak na razie nie miał najmniejszego zamiaru odchodzić z tego świata, choć ucieszyłoby to z pewnością jego niezwykle liczne potomstwo. I znając życie, połowa tego potomstwa przedwcześnie trafiłaby do grobów. W Vandenii już wielokrotnie zdarzały się takie sytuacje, że Głowa Rodziny żyła nadzwyczaj długo, a gdy umarła, złaknieni władzy synowie, a czasami i córki, dosłownie wybijali się w pień, tylko po to, by przejąć stanowisko ojca, lub matki. W niezwykle skrajnych przypadkach, to wnuczęta zasiadały na rodzinnym tronie w warowni.

Creyne z chęcią zrównałby się z ojcem, ale otrzymał dokładne rozkazy, które mówiły, że ma jechać za nim. Wolał nie denerwować i tak drażliwego lorda Naithair. Odgarnął z twarzy kilka kosmyków jasnobrązowych włosów i podjechał nieco bliżej, chcąc podsłuchać rozmowę.

- … naprawdę wspaniale, lordzie Serpent. – Creyne usłyszał tylko końcówkę zdania, wypowiedzianego przez niższego z mężczyzn, o szczurzej twarzy i cieniu pierwszego zarostu.

- Rodzina Farringów będzie ci wdzięczna po kres czasu, jaśniepanie – dodał drugi, z rudymi włosami, opadającymi luźno na ramiona.

- Nic mi po waszej wdzięczności. To złota i mieczy potrzebuję – odparł z kamiennym wyrazem twarzy Daarn, choć każdy, kto znał go choć trochę, dostrzegłby irytację.

- Oczywiście – bąknął rudowłosy, z twarzą zbitego szczenięcia. – Kiedy będzie po wszystkim, każdy miecz w naszym lennie będzie należał do Serpentów – zapewnił po chwili, a jego brat, albo kuzyn, licho ich tam wie, potaknął energicznie głową.

- Świetnie – orzekł Daarn. – A teraz pomóżmy znaleźć lordowi Stamarowi zwłoki jego syna. – Spiął konia zmuszając go do przyspieszenia kroku.

Creyne podążył za nimi, próbując dojść do sensu ich słów. Na swoje nieszczęście, umysłem nie potrafił się posługiwać tak dobrze jak mieczem. Chyba, że chodziło o strategię; ale w innych kwestiach wymagających myślenia ustępował swojemu starszemu bratu, który lepiej od niego i walczył, i myślał. Jednak z jakichś powodów, ojciec to właśnie Creyne’a zawsze wolał mieć przy sobie, a nie Gregora.

Przemierzali Krwawy Trakt od jakiejś godziny, a mimo to nie natknęli się na żadne ślady obozu młodego Wenda. Wszyscy poza Stamarem i ewentualnie królem mieli to całkowicie w poważaniu, choć starali się tego zbytnio nie okazywać. Przez szczelny baldachim liści na drogę padały tylko nieliczne snopy słonecznego światła; gałęzie starszych niż każdy człowiek drzew zawodziły cicho szeleszcząc milionami liści. Chłopak – Creyne miał bowiem niecałe dwadzieścia trzy lata – podjechał do pobliskiej jabłoni i dłonią ubraną w skórzaną rękawicę bez palców zerwał jeden z dojrzalszych owoców. Odgryzł spory kawałek i na jego twarz wpełzł błogi uśmiech zadowolenia. Nigdy nie jadł tak słodkiego jabłka. W ogóle jadł ich niewiele, bo w Lennie Węża, gdzie Serpentowi mieli swoje ziemie, rosły jedynie cytryny, pomarańcze, kokosy, a nawet banany, ale nigdy jabłka. Takie są uroki nadmorskiej prowincji – pomyślał. W dzieciństwie dużo pływał rozmaitymi statkami, a gdy był wystarczająco duży, nawet nimi sterował; lecz mimo wszystko zawsze bardziej ciągnęło go do koni i głębi lądu. Za dużo nasłuchał się opowieści matki o wspaniałym Cathair Oir, żeby nie zobaczyć go na własne oczy. Pewnie dlatego, gdy w końcu je ujrzał, poczuł pewien zawód, bo słyszał o lśniących złotym blaskiem dachach domostw, olbrzymich targach zapełnionych niezwykłymi ludźmi i jeszcze niezwyklejszymi materiałami, dziwnymi zwierzętami z innych kontynentów, a ponad tym wszystkim kolosalnej Warowni Dwunastu, górującej nad wszystkimi twierdzami, jakie kiedykolwiek widział. Z tego wszystkiego, tylko warownia na wzgórzu nie zawiodła jego oczekiwań. Domostwa o lśniących dachach albo się zawaliły, albo zostały sprzedane i przebudowane, targi wypełnione były zwykłymi ludźmi, targującymi zwykłymi towarami – fakt, zdarzali się mężczyźni o hebanowej, czy miedzianej skórze i dziwnym akcencie, w fikuśnych strojach, ale nie należeli do codziennych widoków. Dodatkowo ulice były wypełnione dziwkami, płatnymi zabójcami i inną tego typu hołotą. To mocno odbiegało od wizji miasta-raju.

Narzekać jednak nie mógł. Dostał przytulny pokój w Wieży Węża, kilka służek, gotowych na każde jego skinienie, miękki materac, dużą miedzianą wannę i wszystkie możliwe wygody.

Powietrze wypełniała przyjemna woń rozmaitych owoców i trawy. W oddali dało się słysząc przepływającą przez bród wodę, zlewającą się w jedną całość z dźwiękami lasu. Jechał w milczeniu przed siebie, aż w końcu kolumna zatrzymała się. Creyne wraz z ojcem skierował się ku przodowi. Król i lord Stamar zatrzymali się przed brodem, zasłanym kilkudziesięcioma ciałami ludzi Wendów. Trupy zatrzymywały się na wystających ostrych kamieniach lub kłodach, unosząc się w górę i w dół. Twarzy, dłonie i wszystkie części ciała, które nie były osłonięte kawałkiem materiału, ogryzały ławice małych czerwonych rybek, uciekających, gdy tylko ktoś zbliżył się na kilka metrów. Creyne zsiadł z wierzchowca i przywiązał wodze do pobliskiego dębu. Spostrzegł, że większość lordów już to zrobiła i kierowała się ku zwłokom, którymi zasłany był cały bród. Przyklęknął przy pierwszym lepszym człowieku, chcąc zobaczyć, jak go zabito. Twarz miał skierowaną ku dnu, więc obrócił go na plecy i skrzywił się. W poderżniętym gardle wiły się białe larwy rzecznych robaków, podobnie jak w rozszarpanym brzuchu, w którym brakowało większości narządów, a te, które się ostały, zostały rozszarpane. O ile mógł uwierzyć w to, że ktoś poderżnął mu gardło, to wątpliwe było, by potem rozrywał mu dodatkowo brzuch. Wilki – przemknęło mu przez myśl. Albo jakieś dzikie koty. W grę wchodziły jeszcze bestie żyjące w Abhainie, ale na takiej płyciźnie niewiele by zwojowały.  Chłopak wydobył zza pasa sztylet i zaczął grzebać nim w gardle, które zaczęło żyć własnym życiem. Rozcięcie prowadziło od ucha, do ucha i było niezwykle głębokie. Skrytobójcy zazwyczaj, kiedy podcinali gardła, robili to szybkim, lekkim ruchem, nie dając ofierze czasu na jakiekolwiek działanie. Tutaj zaś wyglądało to tak, jakby ktoś przecinał tętnicę powoli. Druga opcja była taka, że zabójca miał ponadprzeciętnie ostry sztylety, który w ciało wchodził jak w masło.

Pozostałe trupy wyglądały podobnie, z tym, że kilku brakowało kończyn, czy ich fragmentów. Cokolwiek przyszło tu w nocy, miało niezłą ucztę. Skierował się ku zwłokom, tak naszpikowanym strzałami, że nawet nie dotykały wody. Domyślił się, że to był słynny już Theron Wend. Choć nie dało się tego stwierdzić po twarzy, gdyż w tej znajdował się ponad tuzin czarnych strzał. Lord Stamar złamał jedną, która przeszła przez czaszkę na wylot, włożył grot do wody, by zmyć z niego fragmenty mózgu i podniósł ostrze.

- Czarna stal – oznajmił. – Skąd ktokolwiek mógłby mieć czarną stal? – To pytanie kierował raczej do siebie, niż do zgromadzonych wokół niego władców.

- Lordzie Wend – zaczął stary Gent, ze śnieżnobiałą brodą i takimi samymi włosami opadającymi na wątłe ramiona – czekają nas ciężkie czasy. Według mędrców w pierwszy dzień jesieni nastanie dwupełnia, a chyba wszyscy wiemy, co to oznacza. – Odkaszlnął. – Suanie nie znajdą lepszego momentu na rozpoczęcie wojny.

Pozostali lordowie potwierdzili jego słowa skinięciami na ogół siwych, albo łysych głów.

- Obawiam się, że nieszczęsny Theron stał się jej zalążkiem – ciągnął dalej. – Nieludzie mają nadzieję, że w napadzie gniewu wypowiesz im wojnę i najedziesz ich ziemie. Wtedy będą mieli pretekst do ataku.

- Twoja teoria maja jedną, sporą lukę – odrzekł chłodno Stamar. – Jesteśmy w środku Królestwa Ludzi. Skąd mieli by się tutaj wziąć suanie? – Wstał z klęczek.

- Nie mam pojęcia, ale Rhames ma rację, Stamarze – wtrącił się król, spoglądając na wszystkich z grzbietu swojego gniadosza. – Kto miałby mieć jakikolwiek interes w śmierci chłopaka?

- Nie wiem – bąknął pod nosem.

- Wrzucimy ciała na wozy i pochowamy ich w krypcie pod warownią – oznajmił Amar. – Bez dyskusji. A teraz wracajmy, bo mam już dość tego cholernego lasu. – Zawrócił wierzchowca i oddalił się.

Creyne spotkał brata i wraz z nim załadował na pobliski wóz ociekające wodą i rzecznym robactwem ciała. Gdy z powrotem dosiedli koni, zajęli miejsca obok siebie, kilkanaście jardów na ojcem.

- Jak tam minął ci poranek? – zagadnął Gregor.

- A jak mógł minąć? – odpowiedział pytaniem na pytanie Creyne. Gdy przejeżdżali pod jabłonią, której ciężkie od owoców gałęzie uginały się nad drogą, stanął w strzemionach i zerwał dwie sztuki, po czym rzucił jedną z nich bratu. – Spróbuj, naprawdę dobre, nie to co w wężowym lennie.

- Faktycznie dobre. – Odchrząknął. – Co myślisz o jaśniepanie martwym Theronie? – zadrwił.

- Wiesz, że polityka to nie mój rewir, ale wydaje mi się, że król Amar może mieć rację. Kto inny miałby czarną stal, jak nie Suanie? – Odgryzł spory kawałek jabłka. Przypomniał sobie o fragmencie podsłuchanej rozmowy. – Ale myślę, że ojciec chce coś na tym wszystkim ugrać, albo chciał ugrać już od dawna, jeszcze zanim dowiedział się o Theronie.

Zrelacjonował pokrótce to, co zdołał podsłuchać. Gregor parsknął śmiechem.

- Cały tata, ot co! – odgarnął brązowe loki opadające mu na czoło. – Co by się nie działo, on musi na tym swoje ugrać. – Spoważniał nagle. – Tylko po co mu żołnierze i złoto Farringów? Nie mógł wiedzieć o młodym Wendzie. Planował coś już dłużej.

- Trzeba się będzie go zapytać – wypalił. – Wieczorem, wejdziemy do jego komnaty i się go spytamy.

- Kocham tą twoją bezpośredniość, braciszku – orzekł, wyszczerzając białe zęby w uśmiechu. – Ale ten jeden raz nie mam lepszego pomysłu. Po kolacji.

Creyne skinął głową i podjął inny temat, nawet nie pamiętał jaki. Droga powrotna minęła mu szybciej, ze względu na towarzystwo brata. Wjechali przez główną bramę miasta, nieco mniejszą, niż ta w warowni, lecz nadal olbrzymią i porażającą rozmiarami. Wystarczyło, że strażnicy otworzyli ją połowicznie, a cała kolumna mogła bez problemu przejechać. Potężne drzwi z czarnego drewna wzmocniono w wielu miejscach metalem. Co kilka cali z drzwi sterczały żelazne kolce, czekające na okazję, by upuścić komuś krwi. I być może za niedługo będą miały okazję. Jechali główną ulicą, przy której stały całe rzędy budynków i straganów, oferujących najróżniejsze towary i usługi.

- Ryby, najświeższe ryby w całej Stolicy!!! – darł się kupiec odziany w znoszoną wełnianą tunikę.

Mijali liczne gospody, pękające w szwach o gości, burdele, pełne rozochoconych dziewcząt, kuźnie, pełne kowali i ich czeladników, z ciałami mokrymi od potu, kilka strażnic, obsadzonych żołnierzami zakutymi w kolczugi, i jeszcze wiele innych budynków. Końskie kopyta stukały o wyjeżdżoną przez tysiące lat użytkowania drogę. Trasa spod Smoczej Brama, do warowni majaczącej na wzgórzu, trwała zadziwiająco długo, a pod jej koniec musieli przejechać przez most z czarnego kamienia, wąski na tyle, że obok siebie mogło przejechać najwyżej trzech jeźdźców.

Żwir trzeszczał pod końskimi kopytami, gdy tylko znaleźli się na placu zachodnim. Wszyscy byli już na ziemi i prowadzili swoje wierzchowce do stajni, olbrzymiego budynku, skąpanego w cieniu muru, pomiędzy wieżami Serpentów, a Farringów. Zbudowana z solidnego kamienia, mogła pomieścić parę setek zwierząt, a w zapasy siana i owsa starczała na parę lat.

Szczękając płytową zbroją, udał się do swojej komnaty. Wszedł po długich krętych schodach, a jego oddech zmieniał się w parę, ulatującą wśród chłodnych ścian. Zaraz za nim ł kroczył jego giermek, Willbur. Miał niecałe piętnaście lat, był podłego wzrostu, a na dodatek urodził się krótszymi palcami prawej ręki. Miał parę zielonych oczu, zadarty nos, twarz usianą piegami i gęste, kręcone blond włosy. Jednak trzeba my było przyznać, że choć gadał jak najęty, to był lojalny, posłuszny i dobrze wywiązywał się ze swoich obowiązków. Zdjął z Creyne’a zbroję, zadając przy tym liczne pytania.

- Czy wiadomo już, kto zabił młodego lorda Wenda? Czy będziemy mieli wojnę?

- Spokojnie Willbur, nie wiem, kto to zrobił, ani po co. – I szczerze powiedziawszy, mało mnie to obchodzi. – Jeśli będę wiedział, dowiesz się jako pierwszy. A teraz idź już.

- Tak, panie – odparł speszony i wyszedł przez drzwi na zimny korytarz.

Chłopak postanowił umyć się i pozbyć końskiego zapachu, jakim zdążył przesiąknąć podczas kilkugodzinnej jazdy. Kazał służącym przygotować balię z ciepłą wodą. Spędził godzinę z hakiem, pławiąc się w gorącej wodzie. Gdy się ubrał, postanowił odespać te kilka godzin. Obudził go Willbur.

- Panie, za chwilę musisz być na kolacji – oznajmił.

Wyjrzał za okno i zorientował się, że faktycznie, za chwilę powinien znaleźć się w Baszcie Gryfa. Narzucił na siebie wełnianą tunikę, czarno-fioletową, ze złotymi obszyciami, skórzane buty, czarne spodnie i brązowy skórzany pas, ze złotym medalionem. Zbiegł na dół, szybkim krokiem przebył dziedziniec i zdążył dołączyć do innych gości, stojących pod bramą, przechodzącą pod nogami wielkiego kamiennego gryfa, rzeźbionego w białym marmurze. Drobne kamyczki trzeszczały pod setkami nóg. Udało mu się zająć miejsce obok Gregora. Ubrał się podobnie do młodszego brata, ale jego tunika była dłuższa, sięgająca niemal do kostek, poszerzaną u dołu wcięciem w kształcie klina. Przycięte do uszu włosy zaczesał do tyłu. Ogólnie prezentował się całkiem nieźle.

- Gdzieś się szlajał? – zapytał.

- Spałem – burknął w odpowiedzi.

- Nigdy nie miałeś wyczucia, w żadnej kwestii. – Nagle wskazał podstarzałą kobietę, idącą przed nimi. – Widzisz ją? – Nie czekał na odpowiedź i ciągnął dalej. – To jest lady Gent, a obok niej jej mąż, Rhames Gent. – Chudym palcem wskazał na barczystego mężczyznę o siwych włosach krótkich włosach i gęstej brodzie, kroczącego obok krępej kobiety. – Ojciec ma się z nimi spotkać, kilka godzin po kolacji. Jeśli mamy się czegokolwiek od niego dowiedzieć, musimy to zrobić przedtem. Rozumiesz, braciszku?

Skinął, na znak, że rozumie.

Weszli przez wielkie drzwi do okrągłej Sali, będącej swoistą salę tronową, ale dziś wyjątkowo służyła za jadalnię. Pod grubymi murami i w głębi sali postawiono wysokie kolumny wspierające sklepienie oraz wyznaczające swoistą ścieżkę, szeroką na kilkadziesiąt jardów, pod sam tron. Kamienne siedzenie wyrzeźbiono, jakby składało się z ciał różnych bestii, których imiona już zapomniano. Na ścianie za nim, wiły się kamienne macki, a w dół pełzły węże. Tron miał własne skrzydła, zapewne należące do jednego ze smoków, a na szczycie oparcie znajdowała się głowa pradawnego gada w koronie.

Creyne i Gregor zajęli miejsce pośrodku stołu, w otoczeniu Gentów. Król odmówił kilka modlitw za zmarłego syna Stamara Wenda, po czym polecił wszystkim zasiadać do stołu. Najpierw na stół trafiła zupa grzybowa w wydrążonych bochnach chleba, potem przyniesiono kilka baryłek wina, które otrzymali Serpentowi w darze od rodu Canterwayów, którzy przysięgli im wierność. Canterwayowie w całym królestwie byli znani ze swojego wina. Przyjemne ciepło rozpływało się po całym ciele już po pierwszym łyku, uderzając do głowy. Potem służący przynieśli dziki w jabłkach i pomarańczach z ziemniakami w sosie grzybowym oraz burakami. Kolejne było ciasto wiśniowe. Po nim pijani lordowie zajęli się rozmową, a ci, którzy tego zapragnęli, mogli się oddalić. Przez wąskie okna komnaty wpadały snopy księżycowego światła, gdy Gregor i Creyne wychodzili na dziedziniec. Nie było tajemnicą, że lord Daarn nie lubił przyjęć i bali, więc na ogół opuszczał je przy pierwszej możliwej okazji.

W cieniu starego dębu całowała się jakaś para, którą bracia ominęli szerokim łukiem, raz zagadnął ich jakiś lord z południowym akcentem i śniadą skórą. Zbyli go kilkoma słowami i weszli do Wieży Węża. Odgłosy uderzania utwardzanej skóry o kamienną posadzkę niosły się echem wśród chłodnych granitowych ścian. Gdy znaleźli się przed komnatę ojca, zawahali się przez chwilę, ale w końcu pchnęli drzwi i weszli do pomieszczenia. Lord Naithair siedział na mahoniowym krześle, za ciemnym biurkiem, ślęcząc nad jakimś listem. Blask świecy rozjaśniał nieco ciemne pomieszczenie pozbawione okien. Daarn podniósł wzrok na synów.

- Możemy usiąść, ojcze? – zaczął Gregor.

- Jesteście moimi synami i pewne prawa wam przysługują – odpowiedział zdawkowo. – Siadajcie i mówcie, czego chcecie.

Posłusznie zasiedli na dwóch meblach, a starszy z braci przeniósł swoje siedzisko na środek pokoju, by mógł spoglądać prosto w błękitne oczy ojca. Creyne zaś siedział pod ścianą, obok szafki z winem, którego nalał sobie do kielicha.

- Dobrze więc. O co chodzi?

- Ogólnie o rozmowę między tobą a dwójką Farringów, którą prowadziłeś na Krwawym Trakcie dziś rano – odparł bezceremonialnie Gregor.

Lord Serpent opadł na oparcie krzesła i pociągnął łyk canterwayowkiego wina.

- Twoja matka zawsze mówiła mi, że jesteś strasznym podsłuchiwaczem. – Obrzucił Creyne’a spojrzeniem pełnym wyrzutu.

- Nie zmieniaj tematu, ojcze. Po co Serpentom armia Farringów?

Daarn westchnął i pociągnął kolejny łyk wina.