ROZDZIAŁ VIII

ROZDZIAŁ VIII

Przyjemnie muskające twarz promienie słońca były miłą odmianą po trwającej kilka tygodni ulewie(choć wszędzie pełno było stojącej wody). Oddział Rowesa poruszał się naprzód powoli, aczkolwiek systematycznie. Lord obliczył, że jeśli utrzymają to tempo, dotrą do celu za dwa tygodnie, może później. I tak za długo.

Jechał na czele kolumny, a z lewej strony towarzyszył mu Gyv Detrone, trzeci syn jednego z większych lordów w Żelaznym Lennie. Chłopak nie mógł być starszy od Creyne’a Serpenta, a przynajmniej na takiego nie wyglądał. Szczerze powiedziawszy, Rowes, przy całym swoim szacunku do swoich wasali, nie przykładał wagi do tego, ile który ma lat na karku, nawet jeśli się tego od niego wymagało. Ogólnie rzecz biorąc, to nigdy nie miał dobrej pamięci – gdy był jeszcze młodziakiem, który musiał uczyć się herbów rodów i Rodzin z całego Królestwa, wolał patrzeć się na służki, niż słuchać zakonników, czy mędrców, sprowadzanych pieczołowicie przez ojca do Steelfortu.

Chłopak Detrone’ów był wysoki i szczupły, żeby nie mówić „chudy”, głowę porastała mu skołtuniona gęstwina rudych, ognistych wręcz włosów, miał okrągłą twarz, która zdradzała sobą niepewność, nos skrzywiony przez wielokrotne złamania, szare oczy, piegi pokrywające całą twarz i długo hodowany cień zarostu nad górną wargą. Lord miał spore wątpliwości co do tego, czy chłopak uniesie przytroczone do siodła miecz i tarczę. Nawet jeśli mu się to uda, to rycerze Rowesa będę się zakładać, czy się zesra, czy nie. Ironheart obstawiłby, że jednak się zesra.

Droga ciągnęła się lordowi jak flaki tego dzika, którego upolował kilka dni temu Horn, i miał wrażenie, że zaśnie w siodle, jeśli zaraz do kogoś nie zagada. Z braku innej opcji postanowił zacząć rozmowę z młodziakiem, ku uciesze swoich ludzi, którzy także na nadmiar emocji nie narzekali.

- Jak podoba ci się w wielkim świecie, co? – zagadnął niewinnie.

- Jest… - Zaczął odpowiadać dopiero po chwili patrzenia na Rowesa co najmniej jak scanthę, która dopiero co wylazła z czeluści piekielnych – inaczej, niż to sobie wyobrażałem, panie – dokończył.

Lord Steelfortu parsknął śmiechem.

- Nie wierzę, że twój ojciec nie opowiadał ci o gównie, w jakim muszą się taplać wielcy i dostojni lordowie w stolicy – powiedział wesoło. Po chwili uniósł pytająco brew, a Gyv niemalże panicznie potrząsnął głową. – Coś tak napięty, jak baranie jaja? – Uśmiechnął się szeroko. – Czyżbym cię onieśmielał swą iście nadludzką urodą? – Detrone popatrzył na niego jak na kogoś, kto właśnie wybiegł nago na ulicę krzycząc: „Jestem królem świata!”. – Dobrze, pożartowaliśmy, a teraz powiedz, co tam u twojego ojca, hm? Co tam u starego Gyrmira? – Tego cholernego suczego syna. – Zdrowy  i chutliwy jak zawsze?

- Tak, zdecydowanie tak, panie. – Spuścił łeb, najpewniej po to, by podziwiać swoje jakże wspaniałe buty. – Mama… znaczy się, lady Detrone… spodziewa się kolejnego dziecka. Panie. – Młody tak bełkotał, że Rowes ledwo co go rozumiał, ale, jak to mawiają, „jak się nie ma, co się lubi…”.

- Ha! Po wojnie chętnie się z nim zobaczę – zapowiedział. – Czy mury Sowiego Wzgórza wciąż są tak trwałe jak podczas najazdu harnów? Czy może ich barbarzyńskie topory, miecze, czy co tam oni jeszcze mają, skruszyły wysłużone kamienie? Cholera! Za dużo siedzę w tym przeklętym zamku! – Zamyślił się i przypomniał sobie, że zadał młodziakowi pytanie. – Więc co z tym waszym zamczyskiem?

- Stoi – odparł chłopak, jakby mu ktoś kij w rzyć wsadził. – Panie. Harnowie toporów ich nie… to znaczy się… topory harnów ich nie skruszyły… Panie…

Aż tak mnie nienawidzisz, mściwy skurwysynie, że przysyłasz mi takiego… co to w ogóle jest?!

- Czy mnie pamięć nie myli, czy nie jesteś pierwszym synem starego Grymira? – zapytał na pozór bez związku.

- Nie myli. Panie. Jestem jego czwartym synem, panie. – Rowes mógłby przysiąc, że przez ułamek sekundy chłopak zabrzmiał niemal pewnie.

Aha, dwie pieczenie na jednym ogniu – pomyślał. Stary kapcan narobił sobie pasożytów, to się ich pozbyć jakoś trzeba. A jak mu się poszczęści, to po wojnie zostanie mu z dwóch, albo i jeden.

- Masz jakieś siostry?

- Dwie, mój panie. – Zmarszczył brwi. – To znaczy się, trzy, ale jedna zmarła w połogu. Panie.

- Czyli dwie – stwierdził Ironheart. – Jak się nazywają?

- Lydia i Marya, panie.

Oho, bez zająknięcia! Rozkręca się chłopak, nie ma co.

- Używałeś już tego? – Ruchem głowy wskazał miecz podskakujący wesoło obok uda Gyva.

- Oczywiście, panie – rzekł prawie oburzonym tonem.

- Miałem na myśli, czy już kogoś tym zasiekłeś – sprostował z uśmiechem Rowes.

- Nie… Panie… Nikogo nie… zasiekłem.

Znowu?

- To lepiej się przygotuj do tego, że w dość niedalekiej przyszłości pewnie będziesz kogoś musiał zabić. Po to tu jesteś. – Poruszył dolną częścią szczęki w prawo i w lewo. Nie miał pojęcia, dlaczego, ale ten ruch go uspokajał, tak, jak innych chociażby wyłamywanie palców. – No, tośmy pogadali – skwitował. – Pojedź może ze zwiadowcami z przodu, co? – zaproponował. – My wszyscy już starzy jesteśmy i nasze oczy nie są już tak bystre jak niegdyś, zaś ty jesteś młody i…

- Tak jest, panie – bąknął Detrone i oddalił się pędem.

Musiał wyczuć drwinę. No cóż, jeden więcej, który chętnie poczęstuje mnie nożem w bebechach. Albo u Detrone’ów przechodzi to z ojca na syna.

Gdy zniknął za jednym z zakrętów, od których roiło się na leśnej ścieżce, do lorda Steelfortu podjechał Alard De-Leute, szerzej znany jako Topór na Harnów. Przydomek zawdzięczał swojej zaciekłości w walce z górskimi klanami podczas ich najazdu sprzed dwudziestu lat; a topór, którym rozłupał niejedną harnońską czaszkę zawsze był tak ostry, że, jak lubił powtarzać De-Leute, „można ogolić nim niedźwiedzia i zdążyć spieprzyć, zanim się bydlę zorientuje”.

- Niech mnie dzik przeleci, jeśli z całym tym pokoleniem coś nie jest nie tak – orzekł z wyrazem konsternacji na twarzy. – Żeby takie chuchro wysyłać w te cholerne góry?

- Gyrmir jakoś musi się wyzbyć tej całej czeredy, którą sobie zrobił, nieprawdaż?

- To mógł go puścić, żeby sobie wolno hasał po tawernach i chędożył dziewki, szukając pracy. – Splunął. – Ale bez przesady. Żeby go do świty swojego suwerena przysyłać? Co on, przyzwoitości w sobie żadnej nie ma?

-  To już wszyscy wiedzą. – Prychnął pogardliwie. – Niemniej jednak, mógłby zachować pozory.

- Po tym, jak na uroczystości przejęcia przez ciebie władzy w lennie zjawił się w towarzystwie bękartów i pomywaczy? – zakpił Topór.

- Fakt – przyznał Rowes. – Rozliczę się z nim, jak to wszystko się uspokoi.

- Jak tego dożyjesz – zauważył radosnym tonem Alard. – A o to może być ciężko, jeśli to, co słyszałem, jest prawdą.

- A co żeś znowu słyszał? – Ironheart postanowił zignorować docinek ze strony druha.

- Że Avard, Hellroad i Snowstone upadły, a przez góry przedarło się pół miliona suańskiego ścierwa.

- Nie wszystko jest tu kłamstwem – potwierdził. – Snowstone upadło, zostało przejęte, lub otworzyło przed suańską armią bramy. Kto ich tam wie. I jak na razie, jest ich sto, a nie pięćset, tysięcy. – Pokręcił głową, przypominając sobie obrady. – Chociaż, dzięki idiotom z zachodu, to, co powiedziałeś może się sprawdzić. – De-Leute uniósł pytająco prawą brew. – Kelgar i Prayt mają odbić Lenno Rekina, a pozostali utrzymać Hellroad i Avard. – Zacisnął bezsilnie pięści. – Ale znając nasze szczęście, suanie będą szybsi.

- Zawsze wybierasz najgorszy możliwy scenariusz – zauważył Alard.

- Może – zgodził się Rowes. – Ale dzięki temu jestem przygotowany na każdą okoliczność, prawda?

Zarechotali zgodnie, ale zamilkli, gdy zobaczyli galopujący w ich stronę oddział zwiadowców. Na samym przedzie jechał, jak można się było spodziewać, rudy pomiot Detrone’a. Chłopaczek musiał srać ze strachu, skoro zmuszał konia do tak szybkiego biegu.

- Harnowie! – wrzasnął jeden ze zwiadowców.

- Do broni! – rozkazał Ironheart.

Dobre miejsce na zasadzkę, swoją drogą.

Lord złapał za swoją, nieco już wysłużoną, buławę, a drugą ręką chwycił miecz jednoręczny, zdobiony drogocennymi kamieniami i starymi runami. Mag, który go wykuł, utrzymywał, że jest pradawne zaklęcie, które sprawia, że wróg otrzymujący cios czuje niewyobrażalny ból, a jego myśli zaczynają się plątać. Lord Steelfortu nie był pewien, ile w tym prawdy, ale Siepacz, tak bowiem postanowił nazwać swój oręż (ale nikt nie wiedział czemu, wliczając w to samego właściciela), sprawdzał się lepiej, niż dobrze. Jeśli ktoś uważał ten zestaw za nieporęczny i niewygodny, szybko przekonywał się, że Rowes potrafi się nim posługiwać całkiem zgrabnie. Zwłaszcza, jeśli ten ktoś znalazł się po niewłaściwej stronie.

Wrogowie wychylili zza ściany drzew po krótkiej chwili idąc szykiem, który Ironheart w najlepszym razie określiłby jako niezgrabny. Uzbrojeni byli w topory i maczugi wątpliwej jakości (przynajmniej ci, których było widać), ale z pewnością nie brakowało im zapału, by je wykorzystać. Na oko było ich… No, można powiedzieć, że dość sporo, a z pewnością tyle, co ludzi Rowesa.

Lord zsiadł z konia, miał już bowiem na tyle doświadczenia, żeby wiedzieć, iż walczyć z piechotą na koniu pośrodku lasu jest wyjściem co najmniej głupim, a jego ludzie (może wyłączając tego głupiego Detrone’a) postąpili podobnie.

Spomiędzy potężnych dębów, buków i innych drzew, które porastały okolicę wyleciała pojedyncza strzała. I, jak można się było spodziewać, trafiła w Gyva. Na szczęście kompanii, dostał w łeb, więc nie powinno być z nim więcej kłopotów. Chłopak spadł w konwulsjach na ziemię, zaś jego koń się spłoszył i pogalopował w kierunku lasu, by stratować kilku harnów, a po chwili skonać od ciosu topora.

Nieskładna ściana toporów, maczug, a nawet kilku włóczni, zbliżała się nieubłaganie z każdą chwilą. Rycerze z Żelaznego Lenna zdążyli przywiązać uzdy koni do korzeni, co grubszych gałęzi, a nawet pni drzew i  ustawiali się w szyku.

Jeśli ktoś nie wierzył w opowieści o harnach, mówiące o ich niezwykle wielkiej posturze, mógłby się nieźle przejechać na swojej niewierze. Typowy napastnik miał jakieś osiem stóp wzrostu, a najniższy nieco poniżej siedmiu. Skórę mieli lekko zrogowaciałą w różnych odcieniach zieleni, szarości i brązu, z przewagą tego trzeciego. Dolna część szczęki, nieznacznie wysunięta do przodu, nadawała ich twarzom nieco tępawy wyraz. Włosy mieli różne, chociaż w dużej mierze czarne, długie i rozpuszczone, zaplecione w warkocze, krótkie i zmierzwione, lub w ogóle ich nie mieli. O ubraniach można było powiedzieć, że były.

Zaatakowali.

W błędzie jest ten, kto wierzy we wszystko, co o harnach się mówi. Zwłaszcza w to, że skórę mają nieprzebijalną i twardą niczym skała. Może i jest dość twarda, jeśli porównać ją z ludzką, ale niewystarczająco, by nie dało się jej przebić mieczem z czarnej stali, dodatkowo obłożonym zaklęciem.

Przekonał się o tym boleśnie pierwszy z przeciwników, który skoczył na Rowesa, a jego flaki malowniczo ozdobiły ziemię. Krew spłynęła po głowni i pokryła rękojeść miecza oraz dłoń Ironhearta. Wyszarpnął oręż z osuwającego się na ziemię napastnika i skoczył do przodu, by precyzyjnie wymierzonym ciosem rozwalić głowę kolejnego buławą. Wyminął włócznię, która musnęła jego brzuch, po czym ciął przez pierś harna. Posoka zaczęła wypływać z rany, a niedoszły lordobójca upadł na ziemię.

Kolejnemu zmiażdżył kolano silnym ciosem buławy, następnemu ściął paskudną głową szybkim cięciem. Wbrew wszelkiej logice, pole bitwy nie zaczęło rozmywać się Rowerowi przed oczyma, wręcz przeciwnie, nabierało ostrości, zwalniało. Bez trudu zabijał otaczających go ze wszystkich stron mieszkańców gór, tnąc, uderzając na wszystkie strony. Krwi było przy tym bardzo dużo, a bebechów i trupów jeszcze więcej. Kiedy poczuł, że przepełnia go euforia, jaka może przepełniać tylko zwycięzcę, usłyszał krzyk jednego ze swoich żołnierzy. W bitewnym zgiełku wydawał się odległy niczym szept, szum liści na wietrze.

- Rowes, zawracaj!

To był De-Leute.

Ironheart odwrócił się, by sprawdzić o co chodzi i momentalnie zrozumiał. Znalazł się pośród harnów. Był nimi otoczony ze wszystkich stron. Nieważne, jak bardzo by się starał, nie miał szans, by ich wszystkich wybić, chociaż ich siły były całkiem pokaźnie uszczuplone. Jego jedyną nadzieją było przebicie się z powrotem do swoich.

Doskoczył do najbliższego i odciął mu nogę w kolanie; gdy ten ukląkł, lord wskoczył mu na barki i uderzył stojącego obok buławą w łeb, innemu przebił gardło sztychem Siepacza, solidnym kopniakiem w pierś obalił na ziemię rosłego topornika, by po chwili przeskoczyć po nim na plecy wroga dzierżącego długą maczugę i zadać mu ze dwa pchnięcia, które skończyły się dla niego niezbyt przyjemnie.

W tym momencie natknął się na dość sporą przeszkodę. Mianowicie był ów przeszkodą harn, który nie dość, że uzbroił się w dwa solidne, stalowe miecze, to jeszcze był obleczony w zbroję, wątpliwej jakości, ale zbroję. Hełm z nosalem był zdecydowanie za duży, napierśnik przymały i przerdzewiały… Ale był i to się liczyło.

Oponent był nieco wyższy od typowego harna, ale to się nie liczyło, bo walczył tak samo, jak każdy – bez finezji, opierając się na bezmyślnej sile. Rzucił się więc na Rowesa, licząc, że ten się cofnie i potknie. Jednak lord zrobił coś całkowicie odwrotnego – również skoczył do przodu, celując ostrzem miecza w wyrwę między płytami zbroi. I oczywiście trafił. Jeśli ktoś by się wsłuchał, usłyszałby stęknięcie i dźwięk, jaki wydają z siebie przepiłowywane kości, tyle że przyspieszony do granic absurdu. Drągal zwalił się bezwładnie na bok, a błoto wokół niego zaczęło zabarwiać się na czerwono.

Ironheart był coraz bliżej. Teraz postanowił trzymać się nisko i ciąć po nogach. Jak postanowił, tak uczynił. Swój szlak naznaczył odciętymi stopami i wyjącymi z bólu harnami, łapiącymi się za nogi, by dokonać oględzin strat.

Czuł krew wypływającą spomiędzy kółek kolczugi, wyciekającą pomiędzy palcami, spływającą po nogawce. Jego świat nagle ograniczył się jedynie do czerwieni, która go otaczała. Nie było harnów i nie było ludzi. Była tylko krew.

A potem poczuł, że coś uderzyło go w potylicę z ogromną siłą i nawet krew zniknęła.

Jej, jest siekaninaaa, łuuu xdddd Party, madafakas xdddd

A w następnym rozdziale też będzie siekanina! Dable party xdddddd

I co sądzita o harnach? Xddd Wesołe typki, nie? xddd