BITWA POD DELLACROINE

BITWA POD DELLACROINE

Zapowiadał się chłodny dzień. Mgła spowijała szczelnie pole przed nimi, tak, że nie dało się zobaczyć nic, co było dalej, niż sto stóp. Podczas starcia na taką skalę, było to zarówno pomyślne, jak i niepomyślne.

Namiot Tenhelma Pogromcy był usytuowany na wzgórzu górującym nad polem nieopodal Dellacroine, na którym roiło się od wszelakiego żołdactwa – od ciężkiej piechoty z Wężowego Lenna, po lekką kawalerię z okolic Ilmenu. Niezliczone chorągwie furkotały na wietrze, jakby również czekały na bitwę i nie mogły się jej doczekać. Długie, równe szeregi namiotów i ognisk niknęły wśród ściany bieli. Obóz dopiero co budził się do życia, ale król wstawał z pierwszym brzaskiem, więc Devlan Serpent szedł do jego namiotu bez obaw, że go zbudzi.

Ów namiot był największy ze wszystkich w armii. Wysoki na jakieś dwadzieścia stóp, wykonany z solidnego czerwonego sukna przez najlepszych rzemieślników w Królestwie, długi na sto stóp, miał kształt prostokąta i mieścił co najmniej stu pięćdziesięciu ludzi.

Na straży stały dwóch członków Gwardii Królewskiej uzbrojonych w dwuręczne topory z czarnej stali. Najłatwiej można ich było rozpoznać po hełmach ozdobionych ptasimi skrzydłami z hartowanej czarnej stali i czerwono-białych płaszczach. Jeśli pamięć Devlana nie myliła, to ów słynną jednostkę powołał do życia Vylmarr Okrutny, a jej członków dobierano starannie spośród najznamienitszych rycerzy Królestwa, zaś liczba owych członków wynosiła trzynaście – po jednym dla każdej z Rodzin i trzynasty jako dowódca.

Gwardziści skłonili się, widząc Serpenta, a on odpowiedział im życzliwym skinieniem głowy, po czym uchylił poły namiotu i wszedł do środka. Wokół okrągłego stołu z rozłożonymi na nim mapami i figurami symbolizującymi układ sił zebrało się kilku ludzi, którzy o czymś rozprawiali. Devlan rozpoznał wśród nich Ivena Genta, Devy’ego Whitefire’a, Aelę Malerrin, a także dowódcę Gwardii, Egana Serpenta, swojego kuzyna.

- Kuzynie! – uradował się Egan. – Dobrze cię widzieć!

- Ciebie też – odparł z uśmiechem lord Naithair. – O czymże to tak rozprawiacie, moi przyjaciele?

- Ha! – zakrzyknął Iven. – Też chciałbym wiedzieć! – Popatrzył chytrze z ukosa na Aelę.

- Uważaj sobie, Gent – rzuciła oschle. – Bo ktoś mógłby ci uciąć drugą rękę. – Wyszczerzyła pożółkłe zęby w uśmiechu i popatrzyła na żelazną dłoń lorda Caislewall.

- Zamknąć się! – huknął milczący dotąd Tenhelm, którego Devlan nawet nie zauważył. Pomimo trudów wojny, wciąż budził respekt samą budową – miał niemal osiem stóp wzrostu, szeroką pierś, umięśnione ramiona, bujną kruczoczarną brodę, takie same opadające na ramiona włosy i ciemnobrązowe oczy. I to właśnie one były w tym człowieku najstraszniejsze – zimne i bezlitosne, obojętne. Poza tym, sam widok legendarnego już Tenhelma Pogromcy budził trwogę większą niż cokolwiek innego. Mówiło się, że samymi rękoma położył trupem więcej suan, niż niejeden za pomocą jakiejkolwiek broni. – Witaj, Devlanie – przywitał się. Podniósł do ust srebrny kielich. – Właśnie próbowaliśmy uradzić, gdzie powinniśmy wydać bitwę zharowi – wyjaśnił. – Masz może jakiś pomysł, jako królewski doradca?

- Oczywiście, Wasza Miłość. – Uśmiechnął się półgębkiem. – Myślę, że powinniśmy umocnić nasze pozycje tutaj i czekać na atak suańskiej armii – oznajmił, a widząc, że Gent chce zaprotestować, uniósł dłoń, by go uspokoić. – Jest ich wiele więcej, to fakt. Dlatego uważam, że są pewni zwycięstwa i będą po prostu przeć przed siebie. Wpuścimy ich między pospolite ruszenie, a w pobliskim lesie ukryjemy ciężką jazdę, ciężką piechotę i elitarnych łuczników, którzy zaatakują z prawej flanki i od tyłu.

- A co z lewą? – zaciekawił się Devy.

- Lewą zostawimy im wolną, by dać im możliwość ucieczki – wyjaśnił spokojnie Serpent.

- Jak to? – zapytała Dragonstone.

Na twarzy króla pojawił się uśmiech.

- Normalnie, Aelo – powiedział. – Po lewej będą mieli krótki wąwóz, później Dellacroine, a za nim kilka mil pól. Na samym końcu ocean – wyjaśnił.

- Przecież zdołają się przegrupować – zawył Iven.

- Nie zdołają – zapewnił król.

Wielka armia Imperium Suańskiego poruszała się powoli przed siebie, niczym szarobury, żywy ocean upstrzony licznymi chorągwiami. Prowadził ją sam Najwyższy Pan, Syn Światła, Wódz Zastępów, a w końcu Zhar Imperium. Dosiadał wielkiego czarnego rumaka i przyglądał się swoim żołnierzom, co jakiś czas kiwając z zadowoleniem głową.

Był wyższy od większości suan, a także silniejszy niż którykolwiek z nich. Miał osiem stóp wzrostu, prawdopodobnie nawet więcej, głowę wilka, nieskazitelnie czarne futro, a do tego był świetnym wodzem. Chociaż w nadchodzącej bitwie nie będzie musiał się zbytnio wykazywać, gdyż wojsk Imperium było co najmniej pięć razy więcej od mizernej armii faernów. Do tego wszystko to byli zaprawieni w wojnie weterani, którzy dobrze znali smak bitwy i którzy łaknęli krwi wrogów. Legion, którym dowodził Vessel był w tak dobrym nastroju, że nie zważając na długą drogę, która go czekała, zaczął śpiewać.

Bij, bij we wroga!

Nie ujdzie nam ni żywa noga!

Skruszym zbroje ich i hełmy,

Poznają oni smak gehenny!

Spłyną nasze ostrza krwią,

Zmiecie wroga nasz legion!

Nie zaznają wesela oni,

Gdy Imperium ich rozgromi!

Wrony jadły będą ich,

My wypijemy wina kielich!

Bij we wroga, chłopie, bij!

Nadziej wroga łeb na kij!

Wesoła pieśń wydobywająca się z kilku tysięcy gardeł niosła się echem pośród rozległych równin i podrywała coraz to kolejnych żołnierzy do śpiewu. Nawet generał przez chwilę podśpiewywał, ale przestał, gdy dojrzał nadjeżdżającego jeźdźca z wyszytym na piersi złotym sokołem – symbolem zhara.

- Najwyższy Pan cię wzywa, generale Vessel – oznajmił.

- Prowadź – odrzekł.

Jechali wąskimi ścieżkami utworzonymi między równymi kolumnami wojska, by po krótkiej chwili dotrzeć do orszaku Najwyższego Pana. Odziany w płytową zbroję z czarnej stali jechał na czele liczącego zaledwie kilka setek oddziału kawalerii.

- Twój skromny sługa Vessel jest na twoje rozkazy, Najwyższy Panie – orzekł generał, gdy zbliżył się do zhara.

- Ach! Generale, dobrze cię widzieć – rzekł władca wesołym tonem. – Nie ma to jak zapach przyszłego zwycięstwa, co? – zagadnął.

- Na chwałę Imperium! – oświadczył Vessel.

- Cieszę się, widząc twój zapał – pochwalił go Syn Światła. – Jak myślisz, czy odniesiemy to zwycięstwo?

- Z całą pewnością, o Wodzu Zastępów – potwierdził. – Zagniemy armię faernów, tak, jak wiatr gnie łany zboża – stwierdził.

- Cieszy mnie twój entuzjazm. – Wyszczerzył kły w uśmiechu, a blizna, która przechodziła obok pyska drgnęła nieznacznie. – Generale Vessel – zaczął – chciałbym cię o coś zapytać. – Zhar zlustrował dowódcę wzrokiem. – Czy przyjąłbyś niewątpliwy zaszczyt poprowadzenia pierwszych legionów do bitwy?

Generała zatkało.

- Oczywiście, że tak, Najwyższy Panie, Synu Słońca, Wodzu Zastępów, Potężny Zharze! – oznajmił. – Będę wielce zaszczycony mogąc poprowadzić chorągwie ku bitwie. – Gdyby to było możliwe, uklęknąłby przed swoim władcą. No, ale trudno było to zrobić, siedząc na koniu pośrodku ogromnej armii, prawda?

- Świetnie. – Zhar klasnął. – Gdy już zwyciężymy, nie ominą cię zaszczyty i nagrody, generale – zapewnił.

Jednak prowadzenie wojsk zhara ku bitwie było nagrodą samą w sobie, co Vessel dopowiedział już tylko w myślach.

Do walnej bitwy pod wsią Dellacroine doszło rankiem dnia dwudziestego siódmego lipca, roku Seasenthis, dwusetnego pierwszego cyklu od przybycia do Vandenii. Starły się tam armie Królestwa Aerdenu i Imperium Suańskiego pod wodzą króla Tenhelma Trzeciego Pogromcy i zhara Khernala Drugiego. Po stronie Królestwa walczyło około stu tysięcy żołnierzy, zaś po stronie Imperium liczba pięciokrotnie większa. Pierwszą linią wojsk Imperium dowodził generał Vessel, prowadząc dwieście tysięcy żołnierzy. Jego atak odpierał lord Devy Whitefire, który okopał się na polu w pobliżu Dellacroine.

Pierwszy dźwięk rogu usłyszeli przed świtem. Siąpił lekki deszczyk, mżawka wręcz, która jednak nieco ograniczała pole widzenia. Niemniej jednak, Devy nakazał swoim żołnierzom przygotować się do bitwy; łucznicy stanęli za umocnieniami wykonanymi z wetkniętych w ziemię zaostrzonych pni drzew, zresztą podobnie jak piechota. Z tym, że piechota leżała ukryta za wałami, by na komendę wstać i rzucić się w wir walki.

Tymczasem, pole bitwy zaczęło zachodzić mgłą, a z oddali przybliżały się dźwięki maszerującej hordy.

Oddech Whitefire’a zmieniał się w obłoczki pary w zimnym, porannym powietrzu, a przez mgłę dało się z każdą chwilę dostrzec coraz mniej. Krople deszczu bębniły o otwartą przyłbicę hełmu, zagłuszając inne dźwięki. Jednak, po chwili nerwowego wyczekiwania, do uszu lorda doszedł inny dźwięk, którego wcześniej nie było słychać. Tętent końskich kopyt.

- Łucznicy! – wrzasnął.

Żołnierze naciągnęli cięciwy i wypuścili strzały, które poszybowały w górę, szybko znikając w białej zasłonie mgły, a następnie spadły w dół dosięgając jeźdźców. Tego, że ich dosięgły, Devy był pewien. Skąd? Wyraźnie słyszał jęki i przekleństwa, a także agonalne rżenie koni. Jednak ów tętent wciąż się przybliżał.

- Jeszcze raz! – rozkazał.

Poleciała kolejna salwa, krzyki znów się rozległy, lecz tym razem tętent końskich kopyt umilkł.

Znów nastała chwila pełnej napięcia ciszy, po której wyraźnie dało się dosłyszeć nadchodzącą piechotę.

- Strzelać bez rozkazu! – zakomenderował.

Łucznicy bez chwili zwłoki zaczęli pruć strzałami w kierunku nadchodzących wrogów, zasypując i prawdziwym śmiercionośnym deszczem. Suanie zaczęli biec, a przynajmniej tak to brzmiało. Lord przygotował swoje topór i tarczę, po czym stanął w miejscu niczym posąg i czekał.

Nie trzeba było długo czekać, by spośród białych obłoków wyłoniło się suańskie ścierwo, które przypominało żywą falę, mającą zalać umocnienia królewskich wojsk. A do zalania tych umocnień Devy nie zamierzał zbyt prędko dopuścić.

- Piechota! – ryknął i opuścił przyłbicę hełmu, który był ozdobiony licznymi płomieniami i pająkami, skrzącymi się jasnym blaskiem. Zastanawiał się, czy wygląda choć w połowie tak przerażająco jak Tenhelm. A nawet jeśli nie, to wiedział, że postara się mu dorównać chociaż w zaciekłości podczas mordowania suan.

Strzały wciąż leciały w powietrzu ku wrogim hordom i wciąż trafiały, ale przyszła najwyższa pora na to, by Imperium poznało gorzki smak włóczni, toporów, mieczy, młotów, a także innych broni dzierżonych przez dzielnych wojowników królewskiej armii.

Armia suan wbiegła w umocnienia, nabijając biegnących na jej czele żołnierzy na ostre pale, ale nie zwracając na nich większej uwagi, zaczęła wdrapywać się w górę naprędce usypanego wału wymachując toporami, rzucając oszczepami i drąc się wniebogłosy. Owa wspinaczka nie była najłatwiejsza, bo wał miał dobre dziesięć stóp, a ciała martwych towarzyszy i ciskane w góry kamienie oraz włócznie skutecznie ją utrudniały. Do tego na samym jej szczycie czekał na suan mur tarcz, który z wielką zaciekłością siekał każdego, kto wszedł na górę.

 Żołnierze Imperium padali pod ciosami dzielnej piechoty Tenhelma, tak, jak padają łany zboża pod wprawnymi ciosami sierpa. Należało jednak zauważyć, że to, z czym do tej pory mierzył się Whitefire i jego ludzie, to było co najwyżej pospolite ruszenie, rekruci z wiosek, uzbrojeni w siekiery czy kosy.

I właśnie w chwili, w której Devy zaczął się nad tym zastanawiać, do walki ruszyła ciężka piechota Imperium, prowadzona przez suanina o głowie pumy, niosącego w lewej dłoni chorągiew zhara. Wbiegł na umocnienie z taką łatwością, z jaką pająk łapie muchę i wbił się klinem stworzonym ze swoich żołdaków w ludzi Whitefire’a, przełamując linię obrony bez najmniejszego trudu. Zadawał swoją zakrzywioną szablą precyzyjne i szybkie ciosy, siejąc popłoch wśród obrońców, którzy rozpaczliwie próbowali się bronić.

Lord pobiegł w tamtym kierunku, biorąc ze sobą swoich przybocznych rycerzy, dla których wojna nie była pierwszyzną. Spróbowali odeprzeć suańską falę zalewającą wyłom w murze tarcz. Wykorzystując zaskoczenie, zdołali położyć kilkunastu nieludzi towarzyszących chorążemu.

Devy lawirował między przeciwnikami oddzielając kończyny od ciał, miażdżąc głowy, wypruwając wnętrzności. Obronił tarczą natarcie jakiegoś wyrośniętego wilczura i ciął przez jego paskudny pysk. Kolejny nieszczęśnik, który miał pecha nawinąć się lordowi, spróbował pchnąć go dzidą, ale Whitefire przeciął drzewce broni, skoczył w kierunku suanina i jednym ruchem ściął mu łeb. Następny uderzył w jego tarczę z taką siłą, że ręka niemal mu zdrętwiała, co jednak przypłacił utratą własnej prawicy.

Tak, jak fale rozbijają się o skały, tak suańskie wojsko rozbijało się o rycerzy z Białej Twierdzy. Stos ciał piętrzący się poniżej wału był już mniej więcej tej samej wysokości co wspomniane umocnienie. Ale suanin niosący chorągiew wciąż walczył, lecz teraz nie jak lew polujący na zwierzynę, a raczej jak wilk zagoniony przez myśliwych w ślepy zaułek.

Devy postanowił, że ukróci jego męki.

Zbliżyli się do siebie, a ich spojrzenia się spotkały, choć tylko na chwilę. Dopiero teraz Whitefire dostrzegł krew zlepiającą futro na głowie przeciwnika, a także wypływającą między czarnymi płytami zbroi.

- Lurhed faern – powiedział i splunął. Cóż, i bez tego gestu można się było domyślić, że suanin nie wypowiada się zbyt ciepło o Devym.

Skoczyli ku sobie.

Saunin próbował ciąć swoją szablą w szyję lorda, ale ten zasłonił się w porę tarczą, a następnie wyprowadził kontrę w krwawiący już bok przeciwnika. On jednak zdołał uskoczyć w bok, nie tracąc jednocześnie równowagi i przygotować się do kolejnego natarcia. Tym razem celował w głowę i trafił, lecz, ku swojemu rozczarowaniu, odkrył, że hełmu z czarnej stali nie da się przebić tak łatwo. Devy uderzył go tarczą w twarz. Suanin zatoczył się do tyłu, a potem upadł na ziemię, cięty ostrzem topora w gardło.

Drgał w konwulsjach bluzgając krwią, a wśród wypowiadanego przez niego bełkotu dało się usłyszeć kilka słów:

- Heap aln Interie…

Gdy przestał się ruszać, Whitefire wydarł z jego zesztywniałych palców chorągiew i przeciął ją na pół. To podkopało morale suan, którzy jednak nie zaprzestali ataków.

Mgła, przeklęta mgła – pomyślał Vessel, prowadząc pierwszą chorągiew do bitwy. Będą mieli przewagę. Ale na co im się to zda, kiedy jest nas tak wiele? Ha!

Postanowił puścić konnicę przodem, samemu idąc na piechotę, by podbudować piechotę, która w końcu miała być tą, która złamie faernów i pozwoli głównym siłom zhara wbić się we wrogie wojska, jak nóż w masło. Jednak po chwili, pożałował tej decyzji, widząc trupy zarówno koni, jak i jeźdźców leżące w kilku równych rzędach na przestrzeni kilkuset stóp. Pozwolił swoim żołnierzom pognać przed siebie, a sam dołączył do ciężkiej piechoty. Nie minęła chwila, a dojrzeli wysoki wał, w który wbity były naostrzone pale. A na owych palach nabitych było już wielu suańskich żołnierzy, a z każdą chwilą nabijali się na nie kolejni i kolejni. Z nieba leciał nieprzerwany deszcz strzał, niosący ze sobą śmierć i pożogę, chaos i panikę.

- Za mną! – wrzasnął i poprowadził ciężką piechotę Imperium na umocnienia, dzierżąc chorągiew zhara. Na szczycie wału napotkali niewielką przeszkodę w postaci ściany tarcz, przez którą przebili się bez większego wysiłku.

Vessel odrąbywał kończyny i głowy szybkimi cięciami swojej zakrzywionej szabli z czarnej stali – prezentu od samego zhara – wymachując przy tym chorągwią.

- Na chwałę Imperium! – krzyknął, przebijając brzuch jakiegoś chłopaczka, który był na tyle głupi, by zaatakować chorążego Imperium.

Jakiś faern pchnął go między płytami zbroi sztyletem, co przypłacił życiem. Jednym krótkim cięciem generał skrócił go o głowę, a następnie wyszarpnął ze swojego ciała ostrze i rzucił nim w pobliskiego wroga, trafiając w oko.

Wpadł w wir walki i zaczął się w niej zatracać. Krew z rozciętej skroni mieszała się z potem i wodą, zalewając mu lewe oko, wypływała z rany zadanej sztyletem, spływała po ostrzu szabli, płynęła strumieniami po polu bitwy, tryskała na wszystkie strony, wylewała się z ciał zabitych lub rannych.

Kiedy można było sądzić, że wojska Imperium na dobre przebiły się przez linie obrońców i już nic ich nie powstrzyma, nadbiegli zakuci od stóp do głów w stal wojownicy, na których czele był faern w czarnej zbroi, dzierżący wielki topór i tarczę, mający co najwyżej sześć i pół stopy wzrostu. Na głowie miał wielki hełm ozdobiony pająkami i płomieniami, które zdawały się ruszać i emanować własnym blaskiem.

Wbili się w oddziały Imperium i zaczęli bez litości je wyżynać. Pod ciosami dowódcy faernów padło wielu suan. W zasadzie każdy, który go zaatakował. Swój szlak naznaczył ciałami dzielnych żołnierzy Imperium. Chociaż był podłego wzrostu, nadrabiał to zaciekłością.

Jednak Vessel nie miał czasu, by podziwiać go i jego zdolności, gdyż został otoczony przez wściekłych obrońców. W przeciwieństwie do ów niskiego rycerza, wojownicy byli z nich żadni, więc po chwili byli już tylko drgającymi konwulsyjnie trupami z pokiereszowanymi ciałami.

I właśnie wtedy generał znów go zobaczył, gdy zmierzał w jego stronę. Wojownik w czarnej zbroi, dzierżący topór wyżynał sobie drogę do Vessela bez trudu zabijając każdego żołnierza Imperium, który mu przeszkodził. Ich spojrzenia spotkały się na mniej, niż jedno uderzenie serca. I to wystarczyło.

Zbliżyli się do siebie, a generał powiedział:

- Przeklęty faern. – Splunął.

Skoczył ku przeciwnikowi i spróbował ciąć go w szyję, ale on zasłonił się tarczą z wymalowanymi na niej czarnymi i białymi pająkami, po czym wyprowadził kontrę, której Vessel cudem tylko uniknął odskakując w bok. Natarł, ale teraz wycelował w hełm. Serce podeszło mu do gardła, gdy szabla odbiła się od płomieni i pająków, tak, jakby były z litej skały. Potem coś uderzyło go z niezwykłą siłą w twarz i przed oczyma mu pociemniało. Leżał na ziemi, a wokół szyi czuł ciepło mieszające się z zimnem. Miał wrażenie, że ktoś wlał mu do gardła wrzątek, w którym teraz tonął. Widział pochylającego się nad nim olbrzyma z toporem ociekającym krwią. Z trudem zdołał powiedzieć:

- Na chwałę Imperium…

Poczuł, że robi mu się jakoś nienaturalnie zimno.

Generał Vessel osobiście poprowadził atak na umocnienia lorda Devy’ego. Jedyne oddziały kawalerii w armii Imperium zostały podczas tego ataku całkowicie wybite, a pospolite ruszenie zdziesiątkowano. Podczas drugiego natarcia, które przeprowadzała ciężka piechota, generał Vessel poniósł śmierć z rąk lorda Whitefire’a. Chorągiew zhara została utracona przez wojska Imperium i zniszczona przez lorda Devy’ego. Po południu tego dnia – dwudziestego siódmego lipca – do walki dołączyły główne siły zhara Khernala.

Gdy Khernal dotarł na pole bitwy, zastał je zasłane trupami swoich żołnierzy, chociaż wielu wciąż szturmowało umocnienia wroga, a z każdą chwilą szło im coraz lepiej. Widział jednak jak padali pod naporem strzał nadlatujących zza wału obronnego. Mgła już zdołała się nieco rozrzedzić, chociaż w dalszym ciągu nie całkowicie. Na nieszczęście Vessela, który teraz już pewnie gryzł piach, wszyscy łucznicy Imperium maszerowali razem z zharem, a nie w straży przedniej. A że stracili chorągiew? Mogą zrobić nową.

Władca postanowił skończyć tą krwawą łaźnię.

- Łucznicy!

- Ależ, panie, nasi ludzie… - zaczął kapitan Ltor.

- Są gotowi do poświęceń, kapitanie – przerwał mu zhar. –I lepiej zamilknij, albo będziesz musiał sam jeden galopować na wroga.

 - Tak jest, Najwyższy Panie.

Tymczasem strzały poszybowały ku górze. Raz za razem, w równym tempie, wznosiły się i spadały na faernów zadając śmierć.

Wtem usłyszeli dźwięk rogu. Długi i rozpaczliwy.

- Ha! – ucieszył się Ltor. – Dają sygnał do odwrotu!

I faktycznie – niedobitki walczących na wałach uciekały teraz w kierunku swojego obozu w panice, porzucając swoje pozycje.

- Za nimi! – zagrzmiał Khernal, nie chcąc, by choć jeden z nich uszedł z życiem.

Suańska horda przelała się przez wał zasłany trupami i zaczęła morderczy bieg za obrońcami, tak, jakby byli dzikim zwierzęciem czującym krew ofiary.

Kiedy już poczuli smak zwycięstwa, w ich szeregi wkradła się nagła i nieopanowana panika. Żołnierze porzucali broń i tratowali towarzyszy, jakby goniły ich jakieś demony. Zhar już chciał wrzasnąć, kazać im chwytać za broń i wracać do walki, kiedy zobaczył powód ich strachu. Oto z zachodu nadciągały dziesiątki tysięcy jeźdźców niosące ze sobą śmierć i pożogę, zabijające każdego, kto stanął na ich drodze. Jednak Khernal postanowił, że tanio skóry nie sprzeda. Wraz ze swoimi przybocznymi zbił się w ciasny krąg, zajął pozycję u wejścia do pobliskiego wąwozu prowadzącego do Dellacroine i czekał na atak kawalerii. Zobaczył, że na czele klina pędzącego w ich stronę jedzie wojownik, który na głowie ma pozłacany hełm w kształcie głowy węża.

A potem jakaś niewyobrażalna siła odepchnęła go do tyłu i odebrała mu dech w piersiach.

Chociaż Devy i jego ludzie walczyli mężnie i zaciekle, to nie byli w stanie bez końca powstrzymywać zalewających obóz hord przeciwników. Gdy wydało mu się, że już wygrali, ujrzał nadciągające główne siły zhara, których było jeszcze więcej, niż suanie przywiedli przedtem. Mgła rozrzedziła się już prawie całkowicie, a mimo to nie można było dojrzeć, gdzie kończą się wojska nieprzyjaciela, które zbliżały się nieubłaganie z każdą chwilą.

Whitefire’a zastanowiło to, z jakiego powodu zatrzymali się kilkaset stóp od pozycji królewskich wojsk. A potem zobaczył lecące w ich stronę strzały. Zdołał zasłonić się poobijaną i powgniataną tarczą na tyle dobrze, by zasłonić głowę, ręce oraz tułów, ale nie udało mu się obronić nóg i jeden pocisk wbił mu się głęboko w udo. W normalnej sytuacji zbroja nie zostałaby nawet zadrapana, ale pech chciał, że topór jakiegoś suanina stworzył w niej wcześniej wyrwę, w którą trafiła strzała.

Gdy na obrońców spadła druga salwa, Devy postanowił, że nie ma sensu dłużej czekać. Podniósł przyłbicę hełmu, uniósł do ust pozłacany róg zawieszony u pasa i dmuchnął weń z całej siły i najdłużej jak potrafił.

Jego ludzie porzucili wał i skoczyli w stronę obozu, a on podążył w ich ślady. Chociaż „skoczył” było lekką przesadą w jego przypadku. On co najwyżej zaczął w tym kierunku kuśtykać stękając na każdym kroku. Nie zdołał się zbytnio oddalić, gdy na umocnieniu znaleźli się wrogowie.

Zatrzymał się i obrócił twarzą w kierunku suańskiej armii. Czekał. Przeciwnicy biegli w jego kierunku bezładną kupą i zapewne byli pewni zwycięstwa. Jakież musiało być ich zdziwienie, gdy towarzysze na ich tyłach rozpoczęli paniczną ucieczkę w stronę Dellacroine i pól za nim położonych. Popatrzyli się za siebie, ale nie mogli spostrzec powodu paniki wśród towarzyszy. Przynajmniej do czasu. Jednak wtedy było dla nich już za późno. Z nieba spadł na nich deszcz bełtów i strzał, a dzieła dokonała szarża ciężkiej kawalerii, która do tej pory ukrywała się pośród drzew, by teraz z wściekłością zdziesiątkować oddziały wroga.

Żołnierze Imperium, którzy jeszcze przed kilkoma chwilami z godną pochwały zawziętością ścigali królewskich ludzi, teraz pierzchali z godną pogardy paniką przed kawalerią Tenhelma, tak, jak robactwo ucieka przed człowiekiem. Większość z nich ginęła pod kopytami koni, kończąc ze zmiażdżonymi ciałami, i to tak bardzo, że potem trudno było je odróżnić od błota zmieszanego z krwią.

Whitefire westchnął z ulgą i dopiero teraz poczuł, że ogarnia go niezwykłe znużenie. Pociemniało mu w oczach i upadł na ziemię.

Chociaż spomiędzy drzew nie można było dokładnie dostrzec przebiegu bitwy, to zdecydowanie dało się ją usłyszeć. Odległy szczęk stali i jęki rannych, a także krzyki zabijanych.

Konie stąpały w miejscu, nerwowo orząc ziemię kopytami, jakby one także przeczuwały, co nadchodzi. Większość wierzchowców w pierwszych szeregach miała na sobie solidne stalowe zbroje płytowe, albo chociaż łuskowe, a na wielkich głowach osłony w rogami nadającymi im wygląd stworzeń z innego świata. Suanie nie byli może zbyt przesądni, ale widok szarżujących kilkudziesięciu tysięcy jeźdźców złamałby każdego.

Egan był odziany w oficjalną zbroję dowódcy Gwardii Królewskiej – hełm ze skrzydłami sprawiał, że Serpent wydawał się wyższy, niż był w rzeczywistości, a nawet w Devlanie wzbudzał pewien niepokój, choć zawierzyłby kuzynowi życie. Proporzec przymocowany do jego długiej lancy całkiem przemókł i zwisał teraz smętnie, jakby wyczekiwał z utęsknieniem momentu, w którym będzie mógł załopotać podczas dzikiej szarży na wroga. Przy siodle zawieszony był potężny dwuręczny miecz Egana.

Jednak i lord Naithair nie prezentował się najgorzej. Płytowa zbroja z czarnej stali oraz pozłacany hełm ukształtowany na podobieństwo głowy Avaliona (chociaż ktoś, kto nie był obeznany, mógł go uznać za jakąś egzotyczną odmianę węża) z pewnością budziły respekt. Uzbrojony był tak samo, jak swój kuzyn – w długą lancę i dwuręczny miecz.

Nie mogło mimo to ujść niczyjej uwadze, że to król wyglądał najgroźniej i najdumniej ze wszystkich wojowników. Rumak, którego dosiadał był wyższy od Devlana, a on do niskich nie należał, i był umięśniony na równi ze swoim panem, a całe jego ciało pokrywała nieskazitelnie biała sierść. Zwierzę przybrano w zbroję barwy śniegu z licznymi ostro zakończonymi wypustkami. Zaś jeździec miał na sobie zbroję, którą pociągnięto białą emalią; częściowo po to, by ukryć nieliczne wgniecenia, a częściowo po to, by miała ten sam kolor co pancerz wierzchowca. Ale nie to było w niej niezwykłe. Pomijając to, że wykonanie zbroi dla człowieka tak niezwykłych rozmiarów było wyzwaniem diabelnie trudnym dla większości płatnerzy, naramienniki zawijały się w górę, sprawiając wrażenie żywych istot, wijących się obok głowy Tenhelma, a w wielu miejscach pancerza znajdowały się śmiertelnie niebezpieczne kolce, którymi z łatwością dało się zabić, zwłaszcza, przy niezwykłej sile Redblade’a. Hełm zaś był głową gryfa, a górna jej część służyła za przyłbicę. Efekt był zaprawdę niezwykły. W prawicy króla znajdowała się mająca dobrze ponad dziesięć stóp lanca, teraz skierowana ku górze. Jednak to nie ona była najgroźniejszą bronią, jaką miał na podorędziu ten człowiek. Po obydwu stronach siodła przytroczono po jednej broni – po lewej miecz, który dla normalnego mężczyzny mógłby być dwuręczny, po prawej zaś ogromny topór z obosiecznym ostrzem. Tenhelm nie uznawał tarcz. Parł przed siebie przebijając się przez wrogów z taką samą łatwością, z jaką większość ludzi wypija kufel ale.

Było już dobrze po południu, a Serpenta dopadło znużenie.

- A może nasz dzielny Whitefire poradził sobie sam? – zapytał otwarcie kuzyna, oczywiście z nutą drwiny w głosie.

- Prędzej postawiłbym na to, że zabili go zanim zdołał zadąć w ten pieprzony róg – odparł ponuro Egan.

- Wtedy nie słyszelibyśmy odgłosów bitwy, prawda? A ja jakoś je słyszę, kuzynku – powiedział nieco ostrzej, niż zamierzał.

- Jak tam chcesz. – Wzruszył ramionami.

Wtem rozległ się przeciągły dźwięk rogu.

- I widzisz? – Devlan prychnął wesoło. – Obaj się myliliśmy.

- Kto pierwszy, ten bierze zhara! – zawołał równie wesoło, opuszczając przyłbicę i lancę, po czym ścisnął końskie boki i puścił się pędem przed siebie, zaś kuzyn poszedł w jego ślady.

Nad ich głowami przemknęła ogromna salwa bełtów i strzał, która na kilka uderzeń serca przysłoniła niebo, a następnie spadła na wojska Imperium niczym drapieżny ptak atakujący swoją ofiarę.

Suanie nie mieli bladego pojęcia co się dzieje, dopóki z boku nie wbił się w nich klin ciężkiej jazdy, niosący olbrzymie spustoszenie. Większość żołnierzy rzuciła się w panice do ucieczki. Królewska kawaleria goniła ich, tnąc na prawo i lewo ostrzami toporów i mieczy, odrąbując kończyny, miażdżąc kości, zrywając ścięgna. W skrócie: zabijała. I to dość skutecznie.

Jednakże, z prawej strony kilka setek, ba, może nawet i tysiąc, suan opamiętało się i zwarło w ciasnym szyku, gotowe przyjąć na siebie cały impet szarży. Devlan zawrócił konia, a za jego przykładem poszło wielu jeźdźców, w tym Egan, i wszyscy razem ruszyli ku przeciwnikom. Lanca jeszcze się nie złamała, więc pochylił ją do przodu, celując w pierś stojącego na przedzie suanina i spostrzegł, że jest on odziany w zbroję z czarnej stali. Ha! To zhara zaszczyt kopnął, że zginie z mojej ręki!

I faktycznie, zhar zginął z jego ręki.

Po ataku przypuszczonym przez zhara, lord Devy Whitefire, raniony strzałą, musiał się wycofać. Używając rogu, który otrzymał wcześniej od samego króla, dał ukrytym w pobliskim lesie wojskom Królestwa sygnał do ataku. Nie są znane dokładne liczby, aczkolwiek mówi się o dwudziestu pięciu tysiącach jeźdźców, piętnastu tysiącach łuczników i kuszników, a także trzydziestu tysiącach piechoty.

Wojska Imperium zostały rozbite i większość żołnierzy zhara uciekła w kierunku wsi Dellacroine. Jednakże, sam zhar wraz z kilkoma tysiącami ludzi postanowił stawić opór szarży. Podczas tego starcia zhar Khernal Drugi zginął, pchnięty lancą Devlana Serpenta w pierś.

Lord Devy Whitefire z powodu odniesionych w czasie bitwy ran pozostał w obozie, podczas gdy większość sił Królestwa ruszyła w pościg za niedobitkami sił Imperium, które zdołały kilka godzin przewagi dzięki poświęceniu zhara i jego żołnierzy; suanie, którzy postanowili dać towarzyszom więcej czasu na ucieczkę, zabili ponoć sześć tysięcy jeźdźców, w tym blisko tysiąc rycerzy i lorda Ivena Genta. Szyk suańskich wojsk został złamany dzięki podstępowi lorda Devlana Serpenta, który udał, że zarządza odwrót, dzięki czemu wyciągnął żołnierzy Imperium z wąskiego wąwozu w otwarte pole, gdzie zostali otoczeni i wybici do nogi.

Następnie, rozpoczął się pościg, który jednak okazał się dość krótki. Bowiem na polach za wsią Dellacroine czekała Aela Malerrin z dwudziestoma tysiącami żołnierzy i, co ważniejsze, naczelnymi członkami Kapituły – ugrupowania magów, które doradzało królowi w wielu sprawach, a także wspierało go za pomocą swoich ludzi. (Przestało istnieć za rządów Elara Drugiego, zwanego Królem na Zgliszczach.)

Mówi się, że jednymi z obecnych tam członków Kapituły byli między innymi: Garth Veloire, zwany Gromowładnym, Elar Lane, Shilla Cellaur, a także sam Najwyższy Mistrz Kapituły – Vincent Alair.

Wojska Imperium zaatakowały siły lady Aeli, ponosząc przy tym ogromne straty, ale również takie zadając. Według niektórych źródeł, pani Smoczej Fortecy zginęła podczas tego starcia, a wraz z nią ponad piętnaście tysięcy jej żołnierzy oraz pięciu potężnych magów, z czego trzech z nich z powodu wyczerpania wywołanego rzucaniem zaklęć.

Szala zwycięstwa przechyliła się ponownie na stronę Królestwa, gdy nadciągnęły oddziały dowodzone przez samego Tenhelma. Konnica ostatecznie wybiła potężną armię zhara Khernala Drugiego, tym samym otwierając armii Królestwa drogę do reszty Imperium Suańskiego.

Bitwa pod Dellacroine zakończyła się nad ranem dnia dwudziestego ósmego lipca, roku Seasenthis, dwusetnego pierwszego cyklu od przybycia do Vandenii.

Śmierć poniosło prawie pół miliona suan i ponad pięćdziesiąt tysięcy żołnierzy królestwa, w tym wielu rycerzy, a także trzy Głowy Rodzin, zmarłe w czasie bitwy lub po niej wskutek odniesionych ran.

~ „Wyprawa Tenhelma Trzeciego Pogromcy”, autor nieznany.