ROZDZIAŁ IX

ROZDZIAŁ IX

Mała ilość snu coraz częściej dawała mu się we znaki. Kilka dni temu złapał się na tym, że podczas obrad przysypiał – chociaż nie był pewien, czy nie było to aby spowodowane tym, iż nic się na nich nie działo. Oczywiście – wiele mówiło się o wojnie, pożodze, która miała nadejść, niepowetowanych stratach i tak dalej, i tak dalej, ale lordów bardziej obchodziło to, jak zmniejszyć ów straty do minimum i zyskać na tej wojnie cokolwiek. Najbliższy mu wiekiem był Hagen Whitefire, który nie dość, że wyjechał, to jeszcze był przez Rince’a szpiegowany. Chociaż szpiedzy Ironhearta nie przynosili żadnych niepokojących wieści, co dobrze rokowało na przyszłość.

Przerzucił raporty zwiadowców i szpiegów piętrzące się na biurku pobieżnie rzucając na nie okiem i nie stwierdzając niczego nadzwyczajnego. Stary Gent odwiedził burdel, jego młoda żonka przyjęła kochanka, Malerrinowie spędzili cały dzień w swojej wieży pisząc rozmaite wiadomości i rozkazy… Czyli nic nowego. W międzyczasie do komnaty wszedł pachołek odziany w czerwony kaftan z wyszytym na piersi białym Lenderem Redblade’ów.

- Jego Miłość wzywa cię do swoich komnat, panie – oznajmił chłopak sztywno.

- Możesz mu przekazać, że zaraz przyjdę – odparł trochę nieobecnie Rince, przyzwyczajony do takich wezwań.

Posłaniec skłonił się nisko i opuścił pomieszczenie.

Ironheart nie musiał się nawet przebierać, więc dopił tylko wino ze złotego kielicha i krzywiąc się – napój był bowiem potworny w smaku(inna sprawa, że lepszego w stolicy nie mieli) – opuścił swoją wieżę. Na wielkim dziedzińcu ćwiczyli już rycerze i giermkowie, których się tu ostatnio dużo namnożyło, a większość z nich liczyła na wkupienie się w łaski wielkich tego świata.

Wejścia do siedziby Redblade’ów jak zwykle strzegło dwóch członków gwardii królewskiej, odzianych w pozłacane w kilku miejscach zbroje płytowe i hełmy ozdobione ptasimi skrzydłami wykonanymi z czarne stali, podobnie zresztą jak reszta uzbrojenia. Ci dwaj byli uzbrojeni w wielkie miecze dwuręczne. Na ramiona mieli zarzucone czerwono-białe płaszcze Rodziny Królewskiej. Przywykli już do widoku Rince’a, więc wpuścili go do środka bez słowa.

Sala tronowa była pusta, jeśli nie liczyć drzemiącego w kącie ser Willa z Przełęczy. Chrapał tak głośno, że słychać go było i na drugim końcu pomieszczenia, a jego zarzygana broda pobłyskiwała w świetle nikłych smug światła wpadających do środka przez okiennice. Pewnie znowu urządzili zawody, kto więcej wypije.

Aby dotrzeć do komnat królewskich, trzeba było przebyć długą drogę po krętych schodach, następnie odnaleźć się w labiryncie korytarzy, zaś na koniec uzyskać pozwolenie na audiencję. Albo zostać wezwanym przez samego króla, który ostatnimi czasy zwykł oddawać się pijaństwu, więc miewał różne humory – raz kazał czekać na siebie cały dzień, a raz kazał się natychmiastowo stawić. Tak to już bywało z władcami.

Na swoje szczęście, Ironheart był już tam nie raz i nie dwa, więc nie miał żadnych problemów z odnalezieniem owej komnaty, w której król zwykł przyjmować gości. Jako iż słoneczko dopiero co wstało, były dwie opcje tego, w jakim stanie jest Amar – pierwsza była taka, że właśnie odreagowywał skutki swojego nadużywania pewnych napojów, a druga, zdecydowanie bardziej wesoła, że dopiero zaczynał pić i miał w miarę dobry humor.

Przed drzwiami do ów komnaty stał ten sam pachołek, który wezwał Rince’a.

- Jego Miłość na ciebie czeka, mój panie.

Chłopak skinął głową i pchnął ciężkie drzwi zdobione licznymi płaskorzeźbami przedstawiającymi między innymi Pierwszego z Rodziny przebijającego serce Lendera swoją kopią, czy Tenhelma Trzeciego, zwanego często Pogromcą, pierwszego z królów, który zdecydował się na wyprawę wojenną przeciwko Imperium Suańskiemu i okrył się nieśmiertelną chwałą w licznych bitwach. Pokój wyglądał tak, jak zwykle – zasłonięte okna, masywne biurko z jesionu zaśmiecone licznymi papierzyskami, wielka szafa stojąca w kącie i pochodnia dająca trochę światła.

Jak można się było spodziewać, Amar siedział na swoim krześle bogato zdobionym złotymi gryfami i popijał podłej jakości wińsko, a przynajmniej Rince sądził, że takie było. Ironheart miał nieodparte wrażenie, że król z dnia na dzień wyglądał coraz bardziej mizernie i tracił w oczach. Wzrok miał mętny, a mowę bełkotliwą, zaś ręce straszliwie mu drżały. Do tego, czuć było od niego zapach potu i niemytego ciała.

Lecz dzisiaj wyglądał o wiele lepiej, niż zwykle. Oczu nie miał aż tak bardzo podkrążonych, włosy miał skrupulatnie zaczesane do tyłu i spięte, chyba nabrał nawet trochę ciała i kolorów. Ba! Nie wyglądał nawet na pijanego! I nie śmierdział jak rynsztok! Był po prostu innym człowiekiem.

- Rince! – powitał chłopaka. – Siadaj chłopcze, siadaj! – Sięgnął po drugi kielich stojący na pobliskim kredensie. – Wina? Nie martw się, to nie to paskudztwo, które produkują w tym zapyziałym mieście. – Uśmiechnął się jakby porozumiewawczo.

- W takim razie nie omieszkam go spróbować – odparł szczerze Ironheart, gdyż miał serdecznie dość miejscowych popłuczyn.

Dopiero, gdy monarcha nalewał mu trunku do kielicha, Rince dostrzegł stojącą w kącie pomieszczenia postać i nieco się zdziwił. Nieznajomy ubrany był w szatę mnicha, ale odznaczał się zdecydowanie zbyt szeroką piersią jak na świątobliwego mnicha. Chłopak nie mógł dostrzec jego twarzy, gdyż była skryta w cieniu kaptura.

- Przedstawisz nas sobie? – zapytał nieznajomy niskim, chrapliwym głosem.

- Oczywiście! – niemal zakrzyknął król. – Gdzież są moje maniery? – zapytał sam siebie. – Rince, mam zaszczyt przedstawić ci dowódcę tajnych królewskich oddziałów specjalnych, kapitana Egana de Loire, dawnego barona Vinneur, zwanego często Zabójcą Smoków. Baronie, poznajcie Rince’a Ironhearta, syna Rowesa.

Chłopak poczuł się lekko urażony tym, że król wymienił wszystkie możliwe tytuły de Loire’a pomijając tytuły ojca. No, ale któż nie znał lorda Rowesa? A o owym Eganie Rince słyszał po raz pierwszy. Wstał jednak, by podać dłoń kapitanowi, zaś ten odrzucił kaptur z twarzy i ścisnął prawicę chłopaka swoim masywnym łapskiem. A Ironheart stał przez chwilę jak wmurowany i patrzył na twarz byłego barona. Ogolona na zero, naznaczona wieloma drobnymi bliznami i jedną większą, przechodzącą pionowo przez lewe oko koloru zimnej stali(wypada też zaznaczyć, że drugie miało kolor błękitny), haczykowaty nos, pełne usta, przy których prawym kąciku przechodziła drobna bruzda unosząca go lekko ku górze i zmarszczki wokół oczu nie tylko sprawiały, że w ciemnym pomieszczeniu oświetlanym jedynie nikłym światłem pochodni wyglądał nieco upiornie, ale także znacznie go postarzały. Po wymianie uścisków dłoni, chłopak usiadł z powrotem na swoim krześle.

- Vinneur? – zapytał. – To chyba nie jest miasto znajdujące się na terenie Królestwa, mam rację?

- Masz rację – odpowiedział baron. – Vinneur leży w jednej z siedemdziesięciu sześciu prowincji Zjednoczonych Królestw Nimharu – wyjaśnił. – W skutek pewnych, hm… wypadków… utraciłem tam wszelkie prawa i musiałem ratować skórę ucieczką. Na szczęście, miłościwy król Amar przyjął mnie pod swoją opiekę.

- A jakież to były wypadki, jeśli wolno spytać?

Tym razem odezwał się Redblade.

- Lepiej dla ciebie, żebyś o nich nie wiedział – powiedział stanowczym tonem.

- Oczywiście. – Skinął głową.

- Teraz zastanawiasz się pewnie, dlaczego cię tu sprowadziłem i powiedziałem o istnieniu jednostki, o której nie powinieneś wiedzieć.

Nie było najmniejszego sensu zaprzeczać.

- Muszę ci coś wyznać, chłopcze. – Zniżył nieco głos, jak gdyby ktoś ich podsłuchiwał. – Wiem, ze mogę ci zaufać. W końcu jesteś synem Rowesa, prawda? – Uśmiechnął się nieznacznie. – Siedzimy po szyję w jednym wielkim bagnie, mój drogi chłopcze – powiedział po chwili milczenia. – Wciąga nas powoli, acz konsekwentnie i ani się obejrzymy i zamknie się nad naszymi głowami. – Zamyślił się, jakby zadowolony z tej zręcznej metafory. – Za każdym rogiem czeka jakaś zdrada, mniejsza lub większa. Serpentowie nie są głupcami, nie zaatakują naszych tyłów, nie kiedy wisi nad nami wojna. Whitefire już pewnie nie wróci. – Pociągnął łyk wina. – Świetne – pochwalił. – A jeśli wróci, to będzie złakniony chwały i rzuci się na suańskie hordy niczym wściekły pies.

- Więc czego Wasza Miłość się obawia?

- Przewrotu – odpowiedział krótko. – Szybkiego i skutecznego. Precyzyjnie wymierzonego noża w plecy, trucizny w ulubionym daniu. Tego, że zasnę i się nie obudzę. – Jego twarz ściągnęła się gniewem. – A ci wszyscy lordowie tylko czekają na to, aż powinie mi się noga. – Rince uniósł brwi. – No, może nie wszyscy. Jest kilku lojalnych, jak twój ojciec, czy Stamar. Ale Rowes jest w górach i wróci najprędzej za kilka miesięcy, a Wend oszalał z rozpaczy. Prayt i Kelgar wyruszyli na zachód, by zebrać chorągwie i odbić Bearc Balla. Zostałem sam otoczony wrogami, których nie mogę zobaczyć, mój chłopcze. Udaję zawsze pijanego, by uśpić ich czujność i czekać, aż wykonają jakiś fałszywy ruch. A kiedy go wykonają…

- Miecze, głowy, piki – dopowiedział baron.

- A jaka w tym rola pana barona? – zaciekawił się nagle Rince.

- Ha! – ożywił się Amar. – Dobrze, że zapytałeś, bo byłbym zapomniał. Ktoś musi śledzić ich ruchy i pilnować mojego siedzenia, prawda? – Mrugnął porozumiewawczo. – I obawiam się, że jeśli chodzi o szpiegowanie, to nie powinieneś się zajmować tym ty, zwłaszcza w taki sposób jaki robiłeś to do tej pory.

- Skąd Wasza Miłość…

- To właśnie jest chyba najlepszym dowodem tego, że nie powinieneś się tym zajmować. - Uśmiechnął się z czymś, co mogło być politowaniem. – Służki nie są najlepszymi szpiegami – stwierdził. – A przynajmniej nie takie, których do tego nie wyszkolono. – Dopił zawartość kielicha. – Jeszcze? – zaproponował. Ironheart skinął głową. – Tutaj wchodzi nasz drogi baron. Healahn Naessin znają się na swoim fachu jak nikt.

Rince skrzywił się.

- Healahn Naessin? Czy to nie czasem ze starosuańskiego? – zapytał.

- Tak – odparł król. – Suanie ich tak ochrzcili i się przyjęło. „Zwiastuni Śmierci” brzmi całkiem nieźle, jeśli mnie pytasz. Nawet, jeśli trochę nieco zbyt pompatycznie. Ale – wzniósł wskazujący palec ku górze – to tylko nieoficjalna nazwa, której używają suanie, pochodząca jeszcze z czasów nasze tajne oddziały specjalne były jedynie chorągwią wojskową, która okryła się wśród naszych wrogów złą sławą. A chcesz wiedzieć dlaczego? – Parsknął śmiechem. – Otóż dlatego, że w całości składała się z zatwardziałych przestępców najgorszego sortu. Ot, przeszli tacy przez wieś i nic się nie ostało. Ale dyscyplinę znały psie syny.

- I dalej znają – zauważył kapitan owych oddziałów.

- Prawda, prawda – przyznał Amar. – W każdym bądź razie, są tu dla ochrony i zbierania niezbędnych informacji. Oczywiście poufnie i w tajemnicy.

- Ale jaka w tym moja rola?

- Spokojnie, właśnie do tego zmierzam. – Uspokoił go ruchem ręki. – Otóż, nie mogę tutaj siedzieć i czytać o poczynaniach naszych drogich lordów i dam, bo a nuż, któreś tu wejdzie i mnie zobaczy. A lepiej, żeby nie dowiedzieli się o moich przeszpiegach. Dlatego, mój chłopcze, wszystkie raporty będziesz otrzymywał ty. Po ich przeczytaniu, poprosisz o audiencję, odczekasz swoje i przekażesz mi wszystkie istotne informacje. Jeśli nic takiego nie znajdziesz, nie przychodź. Rozumiesz?

- T-tak – wydukał. Powiedzieć, że był zdziwiony, byłoby niedopowiedzeniem. Oto sam król poprosił go o pomoc! Obdarzył go zaufaniem, o jakim mógł tylko marzyć! Miał się stać powiernikiem najskrytszych lordowskich tajemnic. Ha! Cuda się jednak zdarzają.

- Świetnie. Mam nadzieję, że nie zawiedziesz mojego zaufania.

Król skinął głową, dając tym samym sygnał, że audiencja dobiegła końca.